Auteur: Marcel Van Oort

Al voor de start van deze match waren we onder de indruk van de tegenstanders, Magnus uit Leidsche Rijn. Het zouden waarschijnlijk 3 à 4 personen met een rating (ruim) boven de 2000 zijn, waaronder de directeur van de KNSB en iemand met dezelfde achternaam als de voorzitter van de bondsraad. Voeg daaraan toe wat mogelijk-under-rated jeugdleden en je hebt de favorieten voor het kampioenschap te pakken.

Vooraf had ik één speciaal verzoek om eens tegen een IM te spelen. Ik had natuurlijk geen enkel probleem om dit kanonnenvoerverzoek in te willigen; mogelijk was dit taktische gambiet onze enige kans op een goed succes.

Om tien uur was er 1 partij over, Jan werd simpel aan de kant geschoven, zo leek het vanaf de wal. Toen ik een rondje langs de borden maakte leeg het me een zware avond te worden. Op veel borden was het materiaal nog wel in evenwicht, maar de stellingen leken me meestal zeker niet gunstig. Persoonlijk had ik juist een pion in de aanbieding gedaan waarvoor ik steeds meer dan compensatie dacht te hebben.

Nadat ik aan mijn ene zijde Jan had zien verliezen zag ik aan mijn andere zijde dat Henk eenzelfde lot beschoren was. Tegen een jeugdlid die onconventioneel ook (letterlijk) beide zijden van de stelling bestudeerde, werd hij langzaam maar zeker weggeduwd. Daar weer naast zat invalster Pia, die stug verdedigde, maar heel slecht kwam te staan. Het had haar tegenstander echter zoveel tijd gekost dat hij in tijdnood kwam en niet de juiste afwikkeling koos, waardoor de tussenstand op 2-1 kwam.

Op bord acht zat Hans, die begon met een half uur achterstand. Op zijn bord werd het redelijk overzichtelijk, waarbij Hans een kwaliteit achter stond, maar 1 of 2 pionnen meer had. Ik heb Hans twee keer remise horen aanbieden, maar zijn tegenstander probeerde uit alle macht een vol punt te scoren. Uiteindelijk was het Hans die zijn pionnen kon doorduwen.

Jim zat aan bord twee, van zijn partij heb ik weinig meegekregen. Het resultaat was helaas een nul. Zelf wist ik mijn stukken actief te houden en toen ook de tijd aan beide zijden begon mee te wegen werd de druk teveel aan de overzijde van het bord. 3-3 gelijk.

Martijn speelde een gedegen partij en wist zijn 400 punten sterkere tegenstander tot binnen een minuut van zijn vlag te krijgen. Dat was zijn grootste wapenfeit, het leverde nog geen half punt op. 4-3 achter.

En tot slot, zat Mark aan bord 1 te zwoegen tegen de IM van 2300-nog-wat. Nou ja, zwoegen… hij bleek zelfs zeer goed te staan! Ergens in de partij heeft Mark misschien zelfs wel +2 of meer gestaan. Maar, zoals u wellicht al voelt aankomen drukte het ELO-overwicht van de tegenstander met de minuut meer op zijn schouders. In plaats van teruggrijpen op stug verdedigen probeerde Mark nog in de aanval te gaan waarna het kaartenhuis en zijn droom ineen vielen. Desalniettemin een zeer mooie partij! Eindstand: een verdiende 5-3 nederlaag.

 

Zo, daar zit ik dan met mijn goeie gedrag. Een flinke borrel verder heb ik uiteindelijk genoeg moed verzameld om aan dit stuk te beginnen. Want ja, onze redacteur had me expliciet gevraagd om copy aan te leveren voor ons clubblad, waarop ik had geantwoord dat ik de externe match van vanavond als verslag wilde meenemen. En helaas, belofte maakt schuld, waardoor ik mezelf heb opgescheept met de verantwoording een gedegen stuk te schrijven over het debacle van vanavond.

We speelden thuis, in eigen Arena, tegen de Hagenezen van SGS klasse 2D. Gezellige heren, net gepromoveerd en meestal niet opgewassen tegen de andere clubs in deze poule. Ze praatten zichzelf alvast de underdog in en ik motiveerde ze tot op het bot met mijn openingsspeech. Ze schoten werkelijk uit de startblokken zoals Daphne Schippers dat ook doet. Ik voelde me als Gerard Kemkers die zojuist Sven Kramer de verkeerde baan in had gestuurd. Na een dik uur stonden we al met 2,5-0,5 achter! Na nog een uurtje kwam daar nog een punt achterstand bij. Vooraf had ik nog geschreven dat we ook met vijf niet-basisspelers veruit favoriet waren, maar blijkbaar was deze overmoedigheid voldoende om de val in te luiden. Bart, die de routine miste, miste ook de weg naar de winst, maar toonde wel de benodigde spirit door geen remise aan te nemen maar te strijden voor een vol punt. Helaas doofde zijn vooruitzichten als een nachtkaars. De 2,5 uit 3 die we daarna nog scoorden, telde vooral voor de individuele scores mee. Volgend jaar ga ik ook maar eens op ski-vakantie.

Afgelopen dinsdag legden we de wereldreis naar Buren af om daar de eerste match van dit jaar te spelen. Wij maken die reis eenmaal per jaar, maar de spelers uit Buren hebben dit wel 4 à 5 keer per jaar. Half gepland kwamen de meesten van ons later aan dan eigenlijk gewenst. Martijn kon vanwege zijn werk niet eerder vertrekken, dus de deel-auto vanuit Woerden zou sowieso niet stipt op tijd zijn. Echter, die middag belde Martijn nog af wegens de geweldige weg-problemen bij Amsterdam en dus werd snel een invaller gezocht. Aan herplanning van de auto werd niet meer gedacht. Gelukkig deden de tegenstanders niet moeilijk en begonnen we toch ruim voor acht uur aan de match.

In eerste instantie zag het er op veel borden goed uit vond ik. Minimaal gelijk of beter en maar 1 bord dat te chaotisch was voor mij om normaal te beoordelen. Dat was het bord van Henk, die weer één of andere hypervariant op het bord kreeg tegen de jongste deelnemer van de avond. Dit interessante gevecht leidde uiteindelijk tot het eerste resultaat van de avond, een remise. Zelf speelde ik volgens vast patroon op een overweldigende koningsaanval die uiteindelijk doorsloeg. Last-minute-invaller Wim stond een pion achter maar ik had nog alle vertrouwen in een vechtremise. Maar, wanneer je Wim een mat in één voorschotelt dan neemt hij die natuurlijk aan!

Tussentijds kwam Bas -die had aangeboden om te rijden deze avond- even informeren of ik eventueel wat mensen mee terug kon nemen als hij vroeg klaar mocht zijn. Geen probleem. Maar, met dat soort wensen roep je het onheil natuurlijk op je af…

Mark speelde een sterke partij, sloeg een remise af omdat hij nog wel wat kansen zag in een stelling met gelijk materiaal. Dat had hij waarschijnlijk juist gezien, want enkele zetten later had hij een paar pionnen meer en wist daarmee het volle punt binnen te halen. Hans had vanaf het begin wat initiatief en ook hij wist dat uit te breiden, kwam een kwaliteit voor en won. Ad’s partij was wisselend qua kansen en moest uiteindelijk middels een eeuwig schaak aan de handrem trekken. De tegenstander van Jim hoorde ik tussendoor tegen een medespeler iets mompelen als: “tsja, nooit opgeven hè?”. Voldoende aanleiding voor mij om ons team vast rijk te rekenen. Jim voldeed aan die verwachting en won de partij. En natuurlijk tot slot: de partij van Bas. Die was als allerlaatste onder grote belangstelling nog aan het zwoegen.  Dat leek goed te gaan tot hij een toren liet insluiten. De kansen keerden. En nog eens. En op een gegeven moment waren beide spelers in tijdnood. De zetten werden kwalitatief minder, het spektakel omgekeerd evenredig omhoog. In een pionneneindspel zat er een race naar een dame aan te komen, die beide spelers niet konden doorrekenen. Een remise was misschien ook wel het meest eerlijke resultaat. De eindstand van de match 6,5 – 1,5.