Auteur: Marjolein Theunissen

Woerden 2 speelde op 11 februari tegen Schaakhuis 2. Het verloop van de diverse partijen was grillig: waar remise een logisch resultaat was, werd er toch gewonnen of verloren. Waar winst of verlies een logisch resultaat was, werd het toch remise. Dan is de slotstand 4-4 eigenlijk best een logisch resultaat.

Opnieuw was Marjolein als eerste klaar en ook deze keer had ze gewonnen. Met zwart kreeg ze een behoorlijke koningsaanval over zich heen. Maar ze liet zich niet verleiden door de offers en scharrelde waar mogelijk het nodige materiaal bij elkaar. Toen de rook opgetrokken was, stond ze gewoon een stuk, een pion en een stelling voor. Haar tegenstander gaf op toen ze de matzet aan het uitvoeren was.

Olivier speelde op bord vier met wit tegen een tegenstander die op papier zwakker leek maar op het bord sterker bleek. In een Scandinaviër had hij een mooi paard op e5 en offerde hij een pion voor wat aanval maar de heer Fischer bleef ijskoud verdedigen en trok de partij ongenadig hard naar zich toe.  

Bij Hans Tuit wil het dit seizoen niet lukken. In een reguliere Franse partij leek hij ruim drie uur op een rustige remise af te stevenen. Maar ja, het overzien van een ‘lopervork’ kostte een vol paard en maakte zijn stelling op slag hopeloos. Over en uit.

Ook de andere Hans was wat slordig met de stoeterij. Hij begon sterk in de opening en met een mooi trucje won hij een pion. Die offerde hij terug voor activiteit in een toreneindspel. Met wederom een tactische wending won hij even later nog een loper. Vervolgens creëerde zijn tegenstander een dolle toren. En net toen Hans dacht dat hij het helemaal voor mekaar had… verblunderde hij zijn paard wat resulteerde in een, eigenlijk onverdiende, remise.

Na een foutje in de Sämisch variant van het KI leverde Mark al vroeg een stuk in. Hij kon hier nog een kwaliteit voor terug grabbelen maar desalniettemin stond hij heel erg verloren (Mark: ‘Ik bespeur een trend.’). Na wat foutjes van de tegenstander, mede geholpen door de tijdnood wist hij nog wat tegenspel te creëren om uiteindelijk de, zwaar onverdiende, remise over de streep te trekken. Straftraining voor Mark en een volgende keer hopelijk een sterker begin.

Ook in Leens partij was een hoofdrol voor de klok weggelegd. Zijn tegenstander had een onuitspreekbare naam en leek op een nog zwaardere versie van Nakamura.  Zijn planmatige ‘London’ opening gaf geen enkele indicatie over zijn speelsterkte. Leen durfde na een half uur nadenken 8. (…) e7-e5 niet aan, uit angst voor een voorbereide variant, waarna het lange tijd gelijk bleef. Zijn enige voordeel bestond uit extra tijd op de klok, maar op het bord werd zijn stelling lastig door zijn foute 33e zet. Zijn tegenstander mistte in tijdnood een kans op eeuwig schaak maar bereikte nog wel heelhuids de reddende 40e zet. Waarna hij opnieuw enorm lang na ging denken. Ten slotte bezweek hij toen hij weer in enorme tijdnood kwam en won Leen de partij. 

Annie had wit en haar tegenstander speelde een soort vertraagde Philidor waardoor zij zich liet verleiden tot een veel te wilde aanval. Dat leverde weliswaar een stuk op maar vervolgens had zij de aangeboden giftige pion beter niet genomen. Haar tegenstander vergat het stuk terug te winnen, maar Annies koning stond behoorlijk onveilig. Na secuur verdedigen, keerden de kansen: Annie begon nu zelf een koningsaanval en won de partij toen ze de dame veroverde.

In september is Chris bij onze schaakclub gekomen na 48 jaar niet meer een serieuze partij gespeeld re hebben. Hij was dan ook vereerd te mogen invallen. Na een vreemde opening (1.d4, Pf6 2. Lg5, g6 4. Lf6x) stond hij als zwartspeler toch niet echt lekker. Bovendien verloor hij een pion. Uiteindelijk werd het een dame-eindspel, waarin Chris twee pionnen achter kwam te staan toen hij dame-ruil wilde vermijden in de hoop op eeuwig schaak. Dat was een misrekening, omdat die ruil tot een remise pionnen-eindspel geleid zou hebben. Na zoveel jaren was de kennis over dit soort eindspelen weggezakt. Na een reeks van 17 schaakjes wist de witte koning zich te verstoppen en was het de hoogste tijd op te geven.

Afgelopen zaterdag toog Woerden twee naar Voorschoten om daar tegen het derde van SV Voorschoten te spelen. In de auto had ik Michiel (die voor het eerst inviel in het tweede) en Hans (die voor het eerst op het eerste bord speelde) nog heel erg laten schrikken doordat ik Voorschoten en Voorthuizen (waar ze óók een Schoolstraat hebben) door elkaar haalde. Bij voorbaat werden alle mogelijke tegenvallende resultaten aan mij toegeschreven. Maar Hans had ons keurig naar Voorschoten gebracht waar we bibberend en glibberend de speelruimte van de tegenstanders bereikten.

Duurde mijn partij de vorige ronde het langst, deze keer was ik met wit als eerste klaar. Mijn tegenstander dacht ‘Kom, laat ik eens lang rocheren in een Italiaan.’, maar speelde verder zo slap, dat ik op 13^e zet een onaantastbare toren op f7 had staan en hij op de 20^e zet op kon geven.

Niet veel later was de partij naast mij op het achtste bord van Michiel Somers klaar. Zijn tegenstander was op de fiets vanuit Katwijk gekomen, alle ijzel en kou trotserend. ‘Dan moet hij wel een liefhebber van het spel zijn.’ dacht Michiel. Niets bleek minder waar: loper naar f4 op zet twee en koelbloedig (de verwarming stond uit) creëerde Michiel in zijn eigen stelling een dubbelpion, met compensatie. Uiteindelijk bleek die compensatie toch tegen te vallen en werd het remiseaanbod aangenomen.

Op dat moment zat Olivier Huizer breed glunderend achter zijn bord. In een Russische opening won hij een tempootje en kwam met een paard op f5. En wat doe je met een paard op f5? Juist, die wil naar g7. Het offer bleek correct. Ook een verrassend tegenoffer kon daar niets aan veranderen. Na het nodige vuurwerk raakte de tegenstander het spoor volledig bijster en liet hij zich pardoes mat zetten. Met de dame. Op g7. Dat was een prettig partijtje voor Olivier.

Hoe anders verging het Hans Tuit, hij had juist een partij om snel te vergeten. Zijn tegenstander koos voor de Caro-Kann en de computer beoordeelde de stelling al snel met -3. Na wat zwakke zetten werd het plotseling +3 voor Hans. De aanval zag er mooi uit met paard, toren en dame. Achter het bord en tijdens de analyse viel de winst echter niet te vinden. Na wat zwakke zetten bloedde de aanval dood. In een al verloren stelling ging Hans uiteindelijk door zijn vlag.

Leen de Jong was ons zorgenkind. De dag daarvoor was hij gevallen en had hij een grote bult op zijn hoofd en een akelig dikke blauwe hand. Als dat maar goed zou gaan! Hij speelde met zwart aan bord twee en het spel verliep geleidelijk van iets minder naar steeds wat beter. Rond de 30e zet vergat hij echter om door te pakken.  Nu kwam er een afwikkeling op het bord waarin niets meer te beleven viel waarna de vrede getekend werd.

Annie de Jong pakte van begin af aan wél goed door. Ze kwam uitstekend uit de opening en kwam door een combinatie een stuk voor. Maar nog belangrijker was de vrijpion op de b-lijn die ze had weten te maken. Die was niet meer te stoppen en zo was het punt binnen.

Hans van Steijn kwam lekker uit de opening met veel ruimte en initiatief. In het middenspel koos hij voor een afwikkeling van het eindspel waarbij hij het loperpaar had met een ietwat verzwakte pionnenstructuur. Toen hij ongelukkigerwijs een pion kwijtraakte, ontstond er uiteindelijk een eindspel met ongelijke lopers. Hij moest hard werken om de twee aangesloten vrije pionnen van zijn tegenstander tegenhouden. Maar dat lukte en dus werd het remise.

Ten slotte was het het wachten op Henk de Heer. Duurde zijn partij de vorige ronde het kortst, deze keer was hij met zwart als laatste klaar. Het toreneindspel van toren plus twee pionnen tegen toren alleen was theoretisch gewonnen, maar zat vol valkuilen. Henk wist ze allemaal te omzeilen, het klopte allemaal net.

Woerden2 moest op 5 november tegen DD3. Wat spelen ze daar toch in een prachtig gebouw! Vele ornamenten en memorabilia uit een rijke schaakhistorie sieren het royale pand in het centrum van Den Haag. Het karakteristieke clubgebouw toonde bovendien een aantal karakteristieke DDD-ers. Het gevreesde parkeren viel ook enorm mee. Met twee auto’s gekomen (met in de ene auto twee ‘gewone’ invallers en in de andere auto twee ‘erelid’ invallers), stapten we alle acht tegelijk naar binnen.

We speelden inderdaad met maar liefst vier invallers. Henk de Heer, Sjaak Oosterlaken, Annie de Jong en Hans Tuit werden vervangen door Olivier Huizer, Henk Dankers, Jan Bulk en Jory Koot. Als je dan uiteindelijk met 4-4 gelijk speelt, dan is dat een prima resultaat!

Leen de Jong slaagde erin om binnen tien zetten in de problemen te komen. Nadat zijn tegenstander tot tweemaal toe verzuimde om voordeel te halen, was een eindspel met ongelijke lopers ontstaan waar niets meer viel te beleven.

Hans van Steijn had zich goed voorbereid, hij had een onlineaccount van zijn tegenstander gevonden waaruit bleek dat de man de avond daarvoor nog graag een obscure variant uit het Siciliaans speelde. Hans kreeg zijn voorbereiding op het bord tot en met zet twaalf. Na een pionoffer kreeg hij een hoop activiteit en heerste hij vooral over de witte velden. Een klein tijdsvoordeel in de opening verdween echter als sneeuw voor de zon nadat de klok uitviel en na een kleine discussie met de wedstrijdleider de wedstrijd gewoon werd voortgezet. Al gauw na de opening werd de pion heroverd en bezweek de tegenstander onder de druk van Hans’ actieve stukken. Zijn tegenstander had blijkbaar niet zo een goed geheugen, want na afloop van de wedstrijd vertelde hij dat het een hele tijd geleden was dat hij deze lijn op het bord had gehad.

Mark Pieterse speelde in het internationale Den Haag tegen een Duitse tegenstander en dan is het Engels natuurlijk de meest agressieve opening. Nadat hij prima uit de opening kwam heeft hij het in het middenspel laten liggen en tot twee keer toe verzuimd de winst te vinden. Daarna loste het langzaam op in een niet meer te winnen eindspel en aldus werd de vrede getekend.

De wedstrijd begon met een strenge waarschuwing van de wedstrijdleider dat mobieltjes op de tafel dienen te worden gelegd en vooral niet in de broekzak. Daar was Olivier Huizer niet over te spreken: ‘Sinds een aantal jaar is mijn mobiel mijn beste vriend en hem een aantal uren uitzetten is voor mij geen optie. Ik stop nog liever met dat hele competitieschaak dan het risico te nemen een belangrijke melding van vrouw/ kind of andere geliefde te missen’. Hij begon dus iets minder op zijn gemak met zijn mobieltje in zijn zak aan de partij. 
De tegenstander was een sympathieke Pool met een rating van 1580 was. Zijn ‘LPR’, – de rating op basis van zijn laatste resultaten – was echter 1860, niet te onderschatten dus. ‘Hij speelde aanvankelijk bliksemsnel en sterk tegen mijn versnelde draak. Maar toen loper f1 aan de beurt was in het spel te komen besloot hij in plaats daarvan mijn paard te slaan op c6. Na …bxc6 leken de zwarte stellingsproblemen al bijna opgelost. Toen hij daarna ook nog lang rokeerde kon ik heel eenvoudig met Tb8 allerlei dreigingen in de stelling brengen en in 15 zetten was het gebeurd’.

Marjolein Theunissen moest vroeg naar huis en was als de dood om weer te verliezen. Op het moment dat ze een gevaarlijke, riskante aanval kon ontwikkelen, bood ze dan ook maar remise aan en haar tegenstander nam dat aan. Toen haar later duidelijk werd dat hij de tweede rating van DD3 had (en 180 elo punten meer dan zij), voelde dat eigenlijk als een overwinning.

Volgens Henk Dankers ging het schaken wel goed totdat het ondekbaar mat was geworden. Hij speelde met zwart tegen Frans Wenthold, die een goede speler was maar op zijn retour. Het werd een geweigerd damegambiet waarin wit heel lang de c4 pion ongedekt hield. Nadat alle ontwikkelingen waren voltooid vond Henk dat het tijd werd om de c4 pion te snoepen. Ondanks de druk op het centrum, zag het er zonnig uit. Hij won een kwaliteit, had een vrije a en b pion. Maar toen ontketende zwart een fraaie aanval over de h-lijn en stond Henk op de 35^e zet mat.

Jory Koot mocht als invaller voor Woerden2 zijn tweede externe wedstrijd ooit spelen. Toevalligerwijs was dat in hetzelfde gebouw en precies aan hetzelfde bord als zijn eerste externe wedstrijd met Woerden3! Helaas liep het dit keer minder succesvol af.
Hij koos ervoor om de London opening te spelen, maar raakte al vrij snel uit zijn voorbereiding. Het materiaal bleef lange tijd gelijk maar door wat misstappen kwam hij positioneel steeds minder te staan. Uiteindelijk kreeg zijn tegenstander een doorslaande koningsaanval. Maar Jory zit niet echt bij de pakken neer: ‘Misschien is spelen in Woerden2 nu nog wat te hoog gegrepen voor mij, maar ik zal de kennis die ik in dit potje opgedaan heb zeker meenemen als ik een volgende keer mag invallen!’.

Net als op de voorafgaande clubavond tegen Marjolein, kreeg Jan Bulk e2-e4 voor de kiezen. Maar nu keek hij beter uit en nam hij meer tijd. Zijn tegenstander dacht lang na en koos niet altijd de beste voortzetting koos waardoor er voor Jan wat kansen ontstonden. Dat was echter niet voldoende voor winst. Het eindspel met vier pionnen en een loper en koning aan beide zijden was een garantie voor remise. En daar was Jan dik tevreden mee.

Woerden2 speelde op zaterdag 8 oktober óók in Delft tegen een DSC team, hun vierde. Het was een hele happening, daar in Delft, waar een man of tachtig achter de borden plaatsnamen.  Bij ons waren Sjaak Oosterlaken en Mark Pieterse verhinderd, maar gelukkig wilden Olivier Huizer en Jan Bulk invallen.

Hans van Steijn speelde een degelijk systeem tegen d4 en na de opening stond een gelijkwaardige stelling op het bord. Vol overtuiging speelde hij in het eindspel een combinatie. Helaas, die was niet helemaal goed en het leidde tot het verlies van een toren. Zo stonden we al snel met 1-0 achter.

Annie de Jong speelde een Siciliaan maar was iets te opportunistisch bezig op de koningsvleugel. Haar koning kwam veel te open te staan en toen was er geen houden meer aan.

Henk de Heer speelde een partij die leerzaam was voor beginnende schakers, om te laten zien hoe het niet moet. Hij probeerde theorie te vermijden, maar om vervolgens de gaten in zijn stelling te dichten moest hij langs de rand van de afgrond. Na een afwikkeling stond het ongeveer gelijk en werd tot remise besloten. Niet echt moedig want het team stond op dat moment al met 2-0 achter.

Marjolein Theunissen kwam met wit met een stuk meer prachtig uit het Russisch maar zag kans om haar stelling in een paar zetten volledig om zeep te helpen. Een nul was haar deel.

Gelukkig ging het op de andere borden beter. Olivier Huizer speelde tegen iemand die al een tijdje niet meer geschaakt had. Daar was aanvankelijk weinig van te merken. Zijn tegenstander koos voor een ‘Maroczy bind’ en hield de druk er goed op. Olivier herinnerde zich met zwart een tijdrovende manier om de toren van f8 naar c8 te krijgen.  Als hij niet had geweten dat het theorie was, dan zou hij zoiets achter het bord nooit spelen. Het zorgde er voor dat wits c4 pion wat hitte begon te voelen en zodoende was er voldoende tegenspel. Wit was in het vervolg van de partij echter te ambitieus en liet z’n koning in het midden staan. Dit kostte hem een mooie pion en de partij.

Met wit spelend kwam er bij Leen de Jong een soort damegambiet op het bord, waar zwart provoceerde door met e6, d5, c6, a6 het witte c5 uit te lokken.  Het lukte vervolgens om deze voorpost te handhaven en ook nog het blokkade veld b6 in handen te krijgen.  Zonder enig tegenspel, was voor zwart pionverlies en daarna het verlies van de partij niet meer te vermijden.  

Hans Tuit speelde met zwart een Marshall met de ingelaste zetten a4 en Lb7 voor de ruil op d5. Vervolgens liet hij na Pf4 te spelen en liet zijn tegenstander na om op d5 het paard tegen zijn loper te ruilen. Daarna kreeg zwart wel aanval, maar die was niet doorslaggevend. Wel ruim voldoende voor een remise.

Invaller Jan Bulk speelde een plezierige partij die hij gedegen opzette. Jans remise aanbod werd evenwel niet aangenomen. Het tweede aanbod ook niet. Het derde aanbod ook niet. Niet veel later werd duidelijk waarom. Jan stond gewoon wat minder en verloor uiteindelijk.