Wat in Almere allereerst opvalt, is het mooie denksportcentrum dat daar door de gemeente is neergezet en waar onder andere de bloeiende schaakvereniging gebruik van maakt. Zo kan het dus ook. Vergelijken we dit met het dienstencentrum in Woerden waar twee jaar geleden alle verenigingen uit werden gejaagd, dan steek Woerden hier toch schril tegen af. Na twee jaar staat het pand nog steeds te verpieteren en de verenigingen zwerven als nomaden door de stad.
Vrijwel alle Woerdense spelers kwamen net terug uit een trainingskamp in Wijk aan Zee en dat was te merken.
Bij Selman liep de partij het vlotst. Zijn jeugdige tegenstander, die bij aanvang zijn ambitie bekend maakte aan het einde van het jaar de 2200 te halen, had de pech tegen iemand te spelen die dat waarschijnlijk ook daadwerkelijk gaat doen. Hij werd overklast in de kennis van opening-subtiliteiten en kort daarna gaf hij een vol stuk weg. Er volgde nog een lange “opgeven kan altijd nog” fase, zodat Selman nog een fijne middag werd gegund.
Ondertussen keek ik vol bewondering naar mijn linker buurman Jelle, die na enkele verkrampte openingszetten zijn stukken bewonderenswaardig vaardig wist te hergroeperen. Jelle wist al zijn problemen op te lossen, maar uit de stelling was niet meer dan remise te halen.
Zelf had ik een heerlijke stelling bereikt, waarvan mijn tegenstander achteraf zei dat hij hem uit walging had willen opgeven. Nadat ik enkele opgelegde kansen had gemist, was alle voordeel als sneeuw voor de zon verdwenen. Het werd het nog een vlijmscherp toreneindspel waarin ik het meest doortastend bleek.
Ed moest met zwart een bunker bouwer bestrijden. Dat werd lange tijd duwen en trekken. Na een aantal kopjes koffie werd het toch wat scherper en wist Ed een eindspel met een pion meer te bereiken. Daar demonstreerde zijn tegenstander prima techniek, waardoor de partij in remise eindigde.
Klaas was in Wijk aan Zee de man in vorm. Hij had na de opening een enorme ontwikkelingsvoorsprong, maar wist toch niet goed hoe hij daarmee verder moest spelen. Hoe het uiteindelijk tot remise is gekomen is uw verslaggever ontgaan.
Hans had een echte Hans-stelling op het bord. Zo’n stelling waarbij je niet naar de objectieve evaluatie hoeft te kijken om te weten dat Hans dat gaat winnen. Zijn paarden huppelden door de witte stelling en het pleit was snel beslecht.
Henk had na een voorzichtige openingsfase een heerlijke aanvalsstelling op het bord gekregen. Elke keer als ik langs het bord liep vroeg ik me af: “Is er al een beslissende klap?” Die klap liet lang op zich wachten, maar uiteindelijk wist Henk het gaatje te vinden en won de partij.
Marcel van Oort moest eerst even een premature aanval op zijn koning afslaan. Dat ging nog bijna fout, maar daarna had hij een stelling waar je als betonschaker van droomt. Langzaam verhoogde hij de druk op een pion, die wel moest vallen. Als er één pion in de doos zitten vallen er meer. De één na de ander werd mee gegrabbeld en het laatste punt kon opgetekend worden
Daarmee haalde Woerden 1 een eclatante 6,5-1,5 overwinning op Almere 2
