Auteur: Marcel Schröer

Op een mooie zonnige maar frisse dag ging Woerden op weg naar de uitwedstrijd tegen Caïssa. Met maar liefst zeven teams, waarvan vijf van Caïssa, werd in Amsterdam West de achtste competitieronde gespeeld. Er waren ook twee teams van onze vrienden van Charlois. Met meer dan honderd schakers, waaronder ook Hans Ree en Paul van der Sterren, was het een ware schaakhappening. Woerden stal met drie dames in het team, Alina, Anne-Marie en Pia, natuurlijk de show.
Iedereen heeft zo zijn eigen voorbereiding op een schaakpartij. Jim en Henk gingen met de trein en namen een lange wandeling van respectievelijk, Centraal en Amstel naar de speellocatie. Met name Jim ondervond daarbij dat Amsterdam toch behoorlijk groot is. Pia had van Sten nog een lesje Konings-Indisch gekregen en Alina ontspande zich met een boek van Vargas LLosa.

Jan Bulk had zich op het allerlaatste moment nog beschikbaar gesteld om Rolf, die de boot had gemist, op het achtste bord te vervangen. Aanvankelijk speelde Jan tegen Cees Visser (1957) een aardige partij, maar na een uur kreeg hij diverse dreigingen op f7 te verduren en moest wat pionnen geven. Nog lang heeft Jan daarna nog als een leeuw gevochten, maar uiteindelijk moest hij de handdoek in de ring gooien.

Henk leek een soepele partij te spelen tegen Jan van Banning (1865). De hele tijd had hij een prettige stelling met een beetje druk. Hoe het precies gegaan is heb ik niet kunnen zien, maar Henk was plotseling één van zijn zware stukken kwijt.

Pia moest aantreden tegen de zeer ervaren teamleider van Caïssa, Rob Bodicker (1931). Er kwam een Konings-Indische partij op het bord en na een goed getimed tijdelijk pion offer zag het er erg goed uit voor Pia. Op dat moment had ze de beste stelling van alle spelers van Woerden. Helaas pakte Pia één zet te vroeg de pion terug, waardoor Rob mat dreigingen kreeg op de onderste rij. Die werden Pia fataal.

Jim speelde tegen Aldo van de Woestijne (2001), een handige jongen waar Jim maar geen vat op kon krijgen. Naarmate de tijd vorderde zag de stelling van Jim er steeds onaangenamer uit. Het einde heb ik niet helemaal meegekregen, maar uiteindelijk verloor Jim.

Anne-Marie speelde een prima partij tegen Evert-Jan Straat (2059). Haar stelling was steeds iets beter en dat kwam ook tot uiting in de tijdsverdeling. Haar tegenstander begon steeds meer tijd te verbruiken en wist uiteindelijk zijn problemen niet meer binnen de twee uur op te lossen. Hij ging door zijn vlag.

Sten, de puntenmachine, haperde gisteren tegen Avni Sula (2050). De manier waarop Sten de opening aanpakte beviel hem zelf helemaal niet. Hij moest wat moeizaam manoeuvreren, maar vocht tegen een verschrikkelijke loper op b7. Even leek het erop dat de kansen aan het keren waren, maar Sten kreeg de pin op de neus. De zwarte stukken drongen de witte stelling met kracht binnen en Sten’s koning kwam in een mat-net terecht.

Marcel speelde een degelijke partij tegen Martin Bottema (2092). De openingsproblemen waren eenvoudig opgelost en wit moest al wat beginnen op te letten. Marcel miste een heel goede kans om direct vrijwel winnend voordeel te behalen en wikkelde af naar een eindspel met een miniem voordeeltje. Ongetwijfeld was het onvoldoende om te winnen, maar wit moest wel steeds blijven opletten. Op een klassiek moment, de 41ste zet, deed wit dat niet en om mat te voorkomen moest wit een dame tegen een toren geven. In de overgebleven stelling kon wit geen vesting opbouwen.

Alina kreeg de verwachte Knight Tango op het bord tegen Albert Riemens (2075). Toch begonnen beide spelers al vrij vroeg in de partij aardig wat tijd te gebruiken. Alina liet dame ruil toe, waarna ze een aangenaam positioneel voordeeltje zou krijgen, maar Albert ging daar niet op in en de stelling werd almaar scherper. Als buitenstaander begreep ik niet meer of Alina nu goed stond of slecht. Uiteindelijk trok Alina gelukkig aan het langste eind. In de wandelgangen hoorde ik dat Albert een eeuwig schaak had gemist. Ik weet niet of dat het geval was.

Woerden verliest met 5-3 van Caïssa 4. De andere degradatie kandidaten verloren ook en blijven achter ons staan. De laatste ronde kan echter van alles gebeuren. Het is dus nu alle hens aan dek.

T	Caissa 4	2004	Woerden	1974	5	3
1.	Albert Riemens	2075	WGM Alina l’ Ami-Motoc	2381	0	1
2.	Martin Bottema	2092	Marcel Schroer	2102	0	1
3.	Avni Sula	2050	Sten Goes	2204	1	0
4.	Evert-Jan Straat	2059	WIM Anne Marie Benschop	2159	0	1
5.	Aldo van de Woestijne	2001	James Reed	1929	1	0
6.	Rob Bodicker	1931	Pia van Rossum	1580	1	0
7.	Jan van Banning	1865	Henk de Heer	1811	1	0
8.	Cees Visser	1957	Jan Bulk	1622	1	0

Het is zaterdagmiddag 9 maart en ik ben aangesteld als wedstrijdleider bij de match van ons eerste team tegen VAS uit Amsterdam. Het beloofd een spannende pot te worden, de teams staan naast elkaar -6e en 7e- in de ranglijst, VAS met 4 ½ bordpunt meer, Woerden met een matchpunt meer.

Even leek het erop dat ik zou invallen, maar Jim besloot dat het weer hier in Nederland Engels genoeg was, waardoor ik weer achter de arbiterstafel kon plaatsnemen. Van daaruit heb je een mooie plek om alle borden en spelers te overzien. Na een tijdje heb je het ondanks de regelmatige check-rondjes (even de klokstanden en zetnummers noteren) wel gehad met het stilzitten en nietsdoen. En dus, nu even tijd om iets aan het digitale papier toe te vertrouwen.

Een half uur voor de partij was VAS al compleet aanwezig en klaar voor de strijd. De laatste 5-10 minuten kwamen ook de meeste Woerdenaren binnen druppelen. Hans Tuit begon opportunistich met tien minuten minder op de klok. Het is ook lastig parkeren hier met die opgebroken wegen.

Anne-Marie stond al vrij snel veel tijd achter op de klok en moet nog bijna 20 zetten in 20 minuten gaan doen. uitdaging wat mij betreft. En ik spreek uit ruime ervaring… Tijdnood ben ik niet gewend bij Anne-Marie, ze speelt misschien een lastige opening die ze niet kent, straks eens navragen.

Qua standen op de borden kan er overal nog van alles gebeuren. Een paar borden springen eruit: Sten lijkt een pionnenstorm op de koningsvleugel goed opgevangen te hebben en begint zelf aan de andere kant een pionnetje te peuzelen. Henk heeft een mooie actie partij. Zijn tegenstander rokeert met zwart in de siciliaan lang, dat zie je niet veel. Dat wordt hakken, denk ik dan en dat wordt al snel bevestigd als hij een dame tegen een paard en toren ruilt. Het spel van Bas ziet er gevaarlijk uit, er staan stukken in, gepend etc. Veel spanning op het bord en de spanning wordt door Bas opgevoerd doordat zijn tegenstander ook op de klok onder druk staat. Nadat de rook wat is opgetrokken staat hij een kwaliteit achter en heeft twee pionnen voor, waarvan één op de 7e rij. De heren komen niet snel daarna remise overeen.

Anne-Marie moet haar stelling net na half vijf gewonnen geven, ze probeert de tegenstander nog een toren aan te bieden wanneer die promoveert, maar het wordt toch een echte dame. Dat is teveel… Marcel lijkt de hele partij net iets actiever te staan met materieel evenwicht. Rond de 30e zet neem de Vassenaar dit initiatief echter over en moet Marcel zetten gaan doen om niet mat te staan. Dan komt Jan Pool me melden dat Henk in geweldige stijl zijn partij heeft omgezet in winst. De stand is weer gelijk: 1,5-1,5. Ik heb het ondertussen koud, steenkoud. Van schaken had ik het wellicht warmer gehad en ik dacht dat de sneeuw en de kou morgen pas zou komen??? Hans Tuit leek lange tijd goed stand te houden in dit schaakgeweld op nationaal niveau, maar net voor de tijdscontrole en ver over de 40 zetten is het pionneneindspel op het bord verloren voor hem. Woerden kijkt weer tegen een achterstand aan. De overige vier borden doorstaan allemaal netjes de tijdscontrole. Hoewel, vanuit mijn ooghoek zie ik dat Erik felicitaties ontvangt. Net voor de tijdscontrole heeft hij met zijn dame toegeslagen op h2 en laat zojuist zijn pion op diezelfde lijn promoveren: 2,5-2,5.

Marcel worstelt in verloren stelling door, maar wordt hardhandig met zijn neus op de feiten gedrukt. Met zijn koning in het midden kan hij allerlei schaakjes en dameverlies niet meer voorkomen. Daarmee is zijn kans op eeuwig schaak wel verkeken. Nog twee borden: Jim en Sten, waaruit we minimaal anderhalf punt nodig hebben om gelijk te spelen. Jim doet wat hij moet doen: ruilt niet af naar een remise-achtig eindspel, maar geeft een stuk om daar twee verbonden vrijpionnen voor te krijgen. Jim ziet in gedachten de dame al gloren. Het bord van Sten lijkt wat mij betreft heen en weer te gaan. Zojuist leek het even moeilijk voor hem, maar inmiddels is de zaak weer gestut en dan zal zijn kwaliteit voorsprong straks toch de doorslag gaan geven.

Zoals altijd zijn er diverse toeschouwers in de zaal, waarvan Jan Bulk nu met het boek “De laatste strohalm” rondgaat. Hij ziet het bord van Jim somber in. Jelle heeft zich intussen virtueel ook gemeld voor een tussenstand en ik vertel hem per WhatsApp de bevindingen. “Oei”, krijg ik terug. Die had natuurlijk gewild dat ‘ie hier was en niet in het koude Sint Petersburg. Zeker met alle schaakkennis die hij de laatste tijd heeft opgedaan.
Het wordt later en later, de stelling van Jim wordt in mijn ogen steeds speculatiever, dat moet een keer fout gaan. Sten heeft wel een pionnetje meegerausd. Op dit moment verwacht ik een nipt verlies voor het team. Als wedstrijdleider kan ik helaas niet ingrijpen 🙂 Het associatiemechanisme in mijn hoofd (Jelle, Rusland, koud, wodka, drank) doet mij besluiten een wijntje te bestellen tegen de kou en de komende eindstand. Daarna worden de promotiekansen van het vierde team besproken, alsmede wat mogelijkheden om snel rijk te worden. Ik krijg nu al zin in het etentje na afloop!
Sten doet inderdaad wat we vooraf eigenlijk allemaal van hem verwachten: winnen. Die jongen wil volgend jaar weer op het Erwin l’Ami bord en hij is hard op weg! Helaas is ondertussen de stelling van Jim naar de knoppen, hij staat een volle loper achter, verliest zijn pionnetjes en er rest hem niets dan opgeven. Eindstand: 3,5 – 4,5 verlies.

Op een winterse dinsdagavond werden Alina en Sten door drie vazallen naar Alkmaar gebracht voor de vooruit te spelen partijen tegen De Waagtoren 2. Deze gemoedelijke club speelt op een prachtige lokatie naast de kerk, midden in het centrum, in een paar mooie zaaltjes boven een restaurant.

Het was daar goed toeven voor de supporters. Terwijl Sten zich al voor onverwachtte problemen gesteld zag en Alina water uit een steen probeerde te persen, liet Erwin beneden wat van zijn Tata partijen zien. Op gezette tijden namen we boven poolshoogte en steeds zag het er ietsje beter uit.

Met twee punten gingen we naar huis, en dat was nog wel de moeilijkste opdracht. Er was inmiddels een dik pak sneeuw gevallen en de sneeuwschuivers waren nog maar net de weg op gegaan. Het was tegen tweeën toen we in Woerden arriveerden.

Op zaterdag begonnen we dus met een fijne 2-0 voorsprong, maar aan het einde van de dag was daar nog maar een half puntje van over. Rolf liet zijn koning voor zijn pionnen naar h4 jagen met alle zware stukken nog op het bord. Dat ging niet lang goed. Anne-Marie had kreeg een venijnige koningsaanval om de oren, maar had wel een stuk meer. Deze partij eindigde met eeuwig schaak. Erik hakte er al vanaf de opening lustig op los en won een stuk. Daarna nog even nauwkeurig spelen en het punt was binnen. Jim vergde wat te veel van zijn stelling en liet zijn tegenstander binnen komen. Deze 0 hadden we niet aan zien komen. Henk maakte heel soepel remise en Marcel liet een eindspel met twee pionnen wat slordig in remise verzanden.

Woerden heeft zich met deze belangrijke winst, die toch wel minder benauwd was dan de eindstand doet vermoeden, aan de laatste plaats ontworsteld. We staan nu op een keurige 7e plaats.

Oud Zuylen had grof geschut ingezet. Ed van Eeden was de Rijn af komen zakken om de Woerdenaren eens extra te imponeren. En dat lukte. Toegegeven, Woerden was nu niet bepaald favoriet tegen het op papier sterkere team uit Utrecht, maar geen enkele speler wist boven zichzelf uit te stijgen en verder was het allemaal wat onder de maat.

Bij Henk de Heer begon het al snel te donderen en te bliksemen. Zijn tegenstander Wout van Veen sloeg op f2 in en daarna is Henk de complicaties niet meer te boven gekomen. Gedesillusioneerd gaf Henk op. Ook bij Carl Schoor ging het mis. De stelling zag er al in de opening wat verdacht uit en toen Carol-Peter Gouw zijn koning begon te belagen, moest Carl een stuk geven om mat te voorkomen.

Jim Reed, Jelle Wiering, Rolf van Beek en ikzelf zaten prima te spelen. Jim had met zwart een prettige stelling opgebouwd tegen Marcel van Os. Jelle had een pion gewonnen tegen Frans Sanijs en leek eenvoudig op de winst af te stevenen. Bij Rolf van Beek, die onverwacht tegen een mysterieuze Griekse speler Babis Lazaridis moest aantreden, ging het heel aardig. Daar was niet veel aan de hand. Ik mocht na de opening tegen Dirk Floor niet ontevreden zijn. Dirk had een kleine kwalieit geofferd en het was maar de vraag of hij wel voldoende compensatie had.

Ondertussen waren Erik van Esterik (tegen Ed van Eeden) en Sten Goes (tegen Jaap van der Tuuk) na twee degelijke partijen remise overeen gekomen.

Erik en ik bespraken de situatie. Het zag er somber uit. Jim had een stuk geofferd en wij zagen niet hoe zijn aanval door moest gaan slaan. Rolf had een kleine combinatie met een mat achter de paaltjes gemist, waardoor zijn tegenstander een pion had weten mee te grabbelen. Carl ging verliezen. Dus moesten Jelle en ik wel winnen en moesten Rolf en Jim nog remise uit het vuur slepen. Alleen als alles mee zou zitten, zouden we er nog een 4-4 uit weten te slepen.

Het zat niet mee. Carl verloor. Jim verloor. Rolf verloor. Zelfs Jelle moest na het verlies van een kwaliteit de handdoek in de ring gooien. Zelf had ik een kans gemist en de partij was verzand in een toren eindspel met een pion meer dat wel heel moeilijk te winnen zou zijn. Omdat ik verder toch geen afspraken had die zaterdag, ging ik er nog eens goed voor zitten. Tegen een speler als Dirk Floor bleek dat een heilloze onderneming. Na 5,5 uur spelen werd het remise.

Woerden verliest dus van Oud Zuylen met 1,5-6,5. Woerden is nu degradatie kandidaat nummer één en zal de komende ronden uit een ander vaatje moeten gaan tappen.

Dinsdag 11 december 2012 , Woerden 3 speelt tegen kijkuit 1 en wel thuis. kijkuit 1 komt uit oudewater en oudewater doet me altijd denken aan een oude collega ’s van mij en aan de kunstenaar Jan montijn die daar vandaan kwam, ook aan het feit dat er ooit eens plannen waren om er een universiteit te stichten maar bovenal aan mijn voetbalcariere Ik speelde vroeger in de b1 van sv nieuwkoop tegen oudewater op een knollenveld ergens in de polder. In de mistige verte de toren van oudewater. Kan het nostalgischer dames en heren

Een voetbalkantine van hout met een veranda. Tijdens het warmlopen en inspelen zag ik zo de tegenstanders eens aan. Vooral de keeper viel me toen op, een klein dikkig manneke met een brilletje, hij kreeg de bal aangespeeld en de manier waarop hij naar de bal strompelde was dusdanig dat ik dacht, appeltje eitje. Toen begon de partij echt en tot mijn grote verbazing hield dat kleine dikke menneke alle ballen eruit. Terwijl wij toch een spits hadden die ongeveer een kop en schouder groter was dan de rest.
Met moeite speelden we toen gelijk. Datzelfde historische gevoel bekruipt me als het om kijkuit gaat. Kijkuit drijft voornamelijk op de gebroeders Oosterlake en de gebroeders Brouwerr vooral Ed is een sterke speler, vaste klanten van ons Okw maar die was er nu niet bij? Dat was al een hele opluchting. Een korte observatie halverwege leert ons dat Jan Pool al snel remise overeen kwam. Ondergetekende zette Frans Brouwer mat en dat terwijl ik toch een vol paard weggaf. Frans Brouwer was ooit mijn eerste externe tegenstander daar heb je het weer dat is weer dat historische geschiedenisgevoel.
Pia verloor na een niet te stuiten mat aanval tegen Janus spoorenberg dat doet me weer denken aan Toon spoorenberg van radio bergeyk. Kunt u het nog volgen? Jan Pronk stond onbepaald evenals Jan bulk en Henk dankers stond een paar pionnen achter Hans ossebaar stond dik gewonnen maar dit alles volgens de observatie van ondergetekende welke niet echt overeenkomt met de werkelijkheid Wim won van Sjaak Oosterlake, Bravo Jan Bulk wint met een koning koning toren matbeeld weer bravo. Henk verliest. Jan Pronk speelt een spectaculaire partij maar verliest ook spectaculair. Hans speelt remise. Alles opgeteld komen we toch weer uit op hetzelfde resultaat als de voetbalwedstrijd uit mijn jeugd 4 – 4. Ziet u wel? Magisch historisch dat oudewater

Groet Aldo

Zaterdag 24 november kwam B.S.G op bezoek in Woerden voor de 4e ronde van de K.N.S.B competitie. Woerden 1 was er helemaal klaar voor. Erwin had de spelers de woensdag ervoor een hart onder de riem gestoken en hen de fijne kneepjes van de vesting uit de doeken gedaan.

Het team van B.S.G. werd gevormd door een groep oude rotten in het vak, die dit seizoen versterkt waren met Sjoerd Drent. “Sinds lange tijd ben ik weer eens één van de jongsten in het team”, sprak Sjoerd met zichtbaar genoegen.

Henk had deze les goed in zijn oren geknoopt en probeerde vanaf het allereerste moment een vesting op te bouwen. De praktijk bleek wat weerbarstiger, maar al snel was remise een feit.
Anne-Marie bereikte niet zo veel met wit en ook daar was remise snel een feit.
De B.S.G.-ers waren er niet ontevreden over. “Wij hebben in ieder geval gedaan wat er van ons verwacht werd”, hoorde ik ze tegen elkaar zeggen.

Ondertussen zag het er niet erg goed uit voor Woerden. Jelle werd vanuit de opening zwaar onder druk gezet en ook Sten kreeg het met zwaar te verduren. Marcel van Oort had een zeer risico volle stelling. Jim en Erik had een prettige stelling en ikzelf had een vrij dode stelling op het bord.

Daarna zat het niet mee. Marcel van Oort verloor, Erik liet een koningsaanval toe die wel heel snel doorsloeg en ook voor Jelle werd het vechten tegen de bierkaai. Sten daarentegen had prachtige tegenkansen gekregen en won op fraaie wijze.

Toen de kruitdampen waren weggewaaid stond Woerden met 4-2 achter. Jim had een klassiek kansrijk eindspel van een goed paard tegen slechte loper op het bord en ikzelf was in een compleet remise eindspel verzeild geraakt. Gezien de stand moest echter doorgespeeld worden.

De tegenstander van Jim offerde op het juiste moment een pion waardoor het vanwege het gereduceerde materiaal moeilijk zou worden om nog te winnen. Na 5,5 uur begon mijn tegenstander eindelijk wat onnauwkeurige zetten te doen, uiteindelijk resulterend in een pion winst voor mij. De winst was toen niet moeilijk meer te vinden.

Een grote groep belangstellenden was inmiddels toegestroomd en allemaal stonden ze rond het bord van Jim. Die probeerde inmiddels ijzer met handen te breken. Toen er nog maar 1 pion op het bord over was en het duidelijk was dat daar altijd nog een loper voor geofferd kon worden, moest Jim in remise berusten.

Woerden verliest dus nipt met 3,5 – 4,5 van B.S.G. 2