Categorie: Uncategorized

“Hallo teamgenoten! De derde bekerwedstrijd spelen wij uit tegen het sterke Woerden.”

Zo ving de uitnodiging van Arie Post aan de teamleden van Lekstroom aan. Uw verslaggever wist hierop de hand te leggen. Woerden was inderdaad favoriet in de kwartfinale van de SGS beker. Op alle borden waren we op papier een stuk sterker. 

De avond begon goed. Al snel liet mijn tegenstander Ben Schuddeboom zich verleiden tot een ogenschijnlijk krachtige zet, maar die direct een vol stuk verloor. Enkele zetten later had hij berust in de zinloosheid van het vervolgen van de partij en gaf op.

Jelle Wiering zeilde tegen Aart Baas scherp aan de wind, op een gegeven ogenblik wellicht iets te scherp. Gelukkig kon Jelle zich het vege lijf redden en kwam er een dame met ongelijke lopers eindspel op het bord. Gezien de stand op de borden vonden beiden het niet opportuun om de partij al remise te geven. Plichtmatig bleven ze zetten doen, met een schuin oog kijkend naar de overige borden.

Sten Goes leek direct vanuit de opening groot voordeel te behalen, maar door een onnauwkeurige dame-zet gaf hij Charlotte Moons genoeg tegenspel om er nog een aardige partij van te maken. Langzaam verhoogde Sten de druk op de zwarte koning, die uiteindelijk onder de mat-dreigingen bezweek.

Mede gezien de stand op het eerste bord achtte Aart Baas de tijd rijp om de handdoek in de ring te gooien en bood remise aan.

Selman Ercan, nog herstellende van het zware Noteboom toernooi, kreeg voor de derde maal in drie dagen dezelfde opening op het bord. Deze keer werd het hem door Shariar Kazerooni niet moeilijk gemaakt. Binnen de kortste keren wist Selman een pion te winnen. Hij moest nog wel een tijd een kleine ontwikkelingsachterstand weten in te halen en toen dat was gerealiseerd nam Selman het initiatief over en won.

Zo won Woerden overtuigend met 3,5-05 van Lekstroom. Op naar de halve finale! 

Vanzelfsprekend begonnen wij wederom als de favorite/titelkandidaat aan deze wedstrijd met als kanttekening dat DBC 2 een gevaarlijke outsider kan zijn gezien hun gelijkspel tegen de huidige nummer drie Rivierenland 2. Echter kregen wij direct een punt in de schoot geworpen wegens de glansrijke afwezigheid van een van hun spelers, mij kwam ter ore dat het hier ging om een enthousiast schakende Syrische vluchteling die toen hij werd opgehaald pas na een klein kwartiertje duidelijk kon maken dat hij te ziek was om te spelen…Lost in Translation zo te zeggen. Omdat mijn bescheiden voorkomen de tegenstander nogal imponeerde werd besloten om bord 1 op te offeren, nu hoorde ik van mijn vriend Dhr. M. Schröer het leuke verhaal dat in de vergelijkbare Belgische SOS bond alle spelers die aan lagere borden zitten dan degene die afwezig is, automatisch een nul krijgen, dat was in dit geval toch wel 8-0 geweest maar onze bond is toch iets flexibeler met deze regels denk ik. Met de 1-0 op het bord besloot ik om maar wat rond te neuzen en informatie voor dit verslagje te verzamelen.

Aan bord 8 speelde Jan Pool een Hollandsche partij waarbij eigenlijk de gehele wedstrijd alles zo’n beetje in evenwicht was en dus ook bleef, een keurige remise dus en 1,5 – 0,5.

Wim Veelenturf, heen en weer lopend zoals het een echte wedstrijdleider betaamt vergat niet om tussendoor ook enige zetten te doen in een opening die licht leek op het West Ossetisch Trauma-gambiet maar ik kan er natuurlijk naast zitten. In ieder geval kwam het tot een gelijkwaardig eindspel waar de tegenstander na een remise-aanbod van Wim teveel wilde en dus vakkundig werd afgestraft 2,5- 0,5

Bord 6 bracht ons Henk Dankers die (na lang onderzoek mijnerzijds) met e3 d5, c4 kennelijk de Van ’t Kruys opening speelde (nooit van gehoord, snel vergeten…) ook Henk speelde een degelijke partij waar hij naar mijns inziens iets actiever stond maar uiteindelijk ook de vrede moest tekenen dus vandaar de stand 3 – 1

En dan, voor mij de partij van de avond, Ad Goes kwam met zwart in een gesloten Siciliaan in een droomstelling waarbij het leek alsof zijn tegenstander zwart had, Ad had alle ruimte en wist uiteindelijk ook nog de witte dame te vangen, zijn tegenstander spartelde nog lang door maar Ad liet zich niet gek maken (wel blijven noteren Ad!) en schoof het lekker door naar winst. 4-1

Aan bord 4 was Jan Hoosbeek iets teveel bezig met de verpakking van zijn koeken en in iets wat leek op het Londen system moest hij uiteindelijk in een toreneindspel opgeven omdat de pion van zijn tegenstander niet meer te stoppen was.4-2

Julien Rentrop kwam aan bord 3 tegen de Bird’s opening (f4?!) redelijk vlot in het spel maar kwam door een onnauwkeurigheidje in de verdrukking en ik had hem al bijna opgegeven toen zijn tegenstander een blunder maakte en jammerlijk moest opgeven 5-2

De wildste en vreemdste partij van de avond kwam op bord 2 bij Hans Tuit, zijn tegenstander vertrouwde mij toe dat dit het Jaenisch gambiet van de Ruy Lopez was, in ieder geval offerde Hans zijn loper en nog een paard op en toen dacht ik, die is snel klaar zo. Echter in het vervolg van de partij was zijn tegenstander zo bang voor de druk van Hans dat ook deze stukken in de aanbieding ging doen waarbij zijn laatste stuk tot een winnende aanval van Hans leidde en dus toch de winst, dus de eindstand van de avond was 6-2 met Woerden wederom aan kop en twee punten los komt het kampioenschap nu wel steeds dichterbij.

In Gibraltar werd een supersterk toernooi gehouden, waar ook onze Grootmeesterlijke leraren Jan en Iozefina Werle aan meededen. En hoe!

Iozefina speelde een zeer sterk toernooi. Ze eindigde met 5 punten en een hele mooie TPR van 2434, door onder andere mooie overwinningen op Valentin Buckels (2459) en Olga Girya (2477).

Jan scoorde 7 uit 10, maar een halfje onder de winnaars! Hij deed dat met een geweldige TPR van 2743, door onder andere 5 sterker geachte tegenstanders op remise te houden en
Vasif Durarbayli (2625) en Maxim Lagarde (2651) te verslaan. Hij won hiermee een mooie ratingprijs.

Wat in Almere allereerst opvalt, is het mooie denksportcentrum dat daar door de gemeente is neergezet en waar onder andere de bloeiende schaakvereniging gebruik van maakt. Zo kan het dus ook. Vergelijken we dit met het dienstencentrum in Woerden waar twee jaar geleden alle verenigingen uit werden gejaagd, dan steek Woerden hier toch schril tegen af. Na twee jaar staat het pand nog steeds te verpieteren en de verenigingen zwerven als nomaden door de stad.

Vrijwel alle Woerdense spelers kwamen net terug uit een trainingskamp in Wijk aan Zee en dat was te merken. 

Bij Selman liep de partij het vlotst. Zijn jeugdige tegenstander, die bij aanvang zijn ambitie bekend maakte aan het einde van het jaar de 2200 te halen, had de pech tegen iemand te spelen die dat waarschijnlijk ook daadwerkelijk gaat doen. Hij werd overklast in de kennis van opening-subtiliteiten en kort daarna gaf hij een vol stuk weg. Er volgde nog een lange “opgeven kan altijd nog” fase, zodat Selman nog een fijne middag werd gegund.

Ondertussen keek ik vol bewondering naar mijn linker buurman Jelle, die na enkele verkrampte openingszetten zijn stukken  bewonderenswaardig vaardig wist te hergroeperen. Jelle wist al zijn problemen op te lossen, maar uit de stelling was niet meer dan remise te halen.

Zelf had ik een heerlijke stelling bereikt, waarvan mijn tegenstander achteraf zei dat hij hem uit walging had willen opgeven. Nadat ik enkele opgelegde kansen had gemist, was alle voordeel als sneeuw voor de zon verdwenen. Het werd het nog een vlijmscherp toreneindspel waarin ik het meest doortastend bleek.

Ed moest met zwart een bunker bouwer bestrijden. Dat werd lange tijd duwen en trekken. Na een aantal kopjes koffie werd het toch wat scherper en wist Ed een eindspel met een pion meer te bereiken. Daar demonstreerde zijn tegenstander prima techniek, waardoor de partij in remise eindigde.

Klaas was in Wijk aan Zee de man in vorm. Hij had na de opening een enorme ontwikkelingsvoorsprong, maar wist toch niet goed hoe hij daarmee verder moest spelen. Hoe het uiteindelijk tot remise is gekomen is uw verslaggever ontgaan.

Hans had een echte Hans-stelling op het bord. Zo’n stelling waarbij je niet naar de objectieve evaluatie hoeft te kijken om te weten dat Hans dat gaat winnen. Zijn paarden huppelden door de witte stelling en het pleit was snel beslecht.

Henk had na een voorzichtige openingsfase een heerlijke aanvalsstelling op het bord gekregen. Elke keer als ik langs het bord liep vroeg ik me af: “Is er al een beslissende klap?” Die klap liet lang op zich wachten, maar uiteindelijk wist Henk het gaatje te vinden en won de partij.

Marcel van Oort moest eerst even een premature aanval op zijn koning afslaan. Dat ging nog bijna fout, maar daarna had hij een stelling waar je als betonschaker van droomt. Langzaam verhoogde hij de druk op een pion, die wel moest vallen. Als er één pion in de doos zitten vallen er meer. De één na de ander werd mee gegrabbeld en het laatste punt kon opgetekend worden 

Daarmee haalde Woerden 1 een eclatante 6,5-1,5 overwinning op Almere 2

Superlatieven kwamen tekort om de resultaten van de Woerdense spelers in Wijk aan Zee te bewieroken. Met uitzondering van Jelle, die na een vliegende start wat onfortuinlijk was in de laatste helft, had iedereen een score boven verwachting neergezet. We namen dus vol vertrouwen achter plaats tegen de spelers van Doorn-Driebergen. In de SOS competitie hadden we ze met ons achttal overtuigend verslagen, maar daarna had Doorn-Driebergen Paul Kers opzij gezet. Die jongens kunnen dus wel een potje schaken. We waren gewaarschuwd.

Na een paar uur waren er vier spannende partijen op het bord gekomen en was er nog geen peil op te trekken wat de uitkomst zou worden. Het ging fout bij Jelle en mij. Bij Jelle was plotseling een pion en een fraaie stelling in rook opgegaan. Zelf had ik geen enkel actief plan kunnen bedenken en dreigde mijn koningsvleugel ernstig te worden overlopen. “Een mooi moment om remise aan te bieden,” dacht Erik Corneth. Selman vertrouwde zijn stelling niet helemaal. De situatie was niet bepaald rooskleurig, maar je kan geen handen met ijzer breken en de remise werd geaccepteerd.

In mijn partij tegen Eric Bies ging het ondertussen van kwaad tot erger. Wit dreigde over de e-lijn binnen te komen denderen. Mijn enige hoop was de beperkte tijd van Eric en zijn rammelende maag, die een honger klop in het vooruitzicht stelde. Ik nam er nog een stroopwafel op, zodat mij dat in ieder geval niet zou overkomen. Wellicht was het een overdosis respect voor een Tata veteraan. Wat de oorzaak ook was, Eric bood in een geweldige stelling, maar met heel weinig tijd op de klok remise aan. Het werd in dankbaarheid aanvaard.

Het werd spannend. Jelle had zich enigszins herpakt en durfde zelfs remise aan te bieden. Gert Legemaat keek links naar zijn medespeler. Die schudde het hoofd. “Doe maar niet.”, sprak Gert. Deze beslissing zou het verloop van de match bepalen. Terwijl Selman en ik met onze sympathieke tegenstanders aan het socializen waren, vond er een wonder plaats op het bord van Jelle. Jelle plaatste, om in zijn eigen woorden te spreken, “de smerigste zwendel ooit” en won pardoes de partij.

Alle druk kwam nu op de schouders van Sten terecht. Nu kunnen die schouders wel wat hebben, maar hij had tegen Johan de Groot een complexe stelling op het bord en de tijd begon voor beide spelers te dringen. Toen Sten een mogelijkheid zag om met eeuwig schaak de remise af te dwingen en de winst zeker te stellen, aarzelde hij geen moment.

Zo won Woerden met veel fortuin van Doorn-Driebergen. Op naar de derde ronde!

Als je als schaker in deze barre tijden van klimaatstress en secularisatie op weg bent naar een speellokaal met de uitnodigende naam: ‘de groene olijftak’, dan verwacht je toch op zijn minst in een clubgebouw terecht te komen van klimaat-intellectuelen die het beste voor hebben met onze planeet of een moderne beweging van de kerk, op zoek naar het olijftakje dat ook Noach en zijn mannen (vrouwen waren er toen nog niet) een teken van leven gaf.

Niets van dit alles. De sympathieke IJsselsteinse schaakclub ‘De Lekstroom’, voorheen ‘Het Kasteel’, huist in een pand van de plaatselijke postduivenvereniging.

Weer eens wat anders, niet het toeziend oog van Steinitz of Capablanca, maar van IJsselsteinse kampioenen met een grijze staart.

Wij waren met nogal wat zelfvertrouwen naar IJsselstein afgereisd. Hadden wij tot nu toe niet alles gewonnen? En al 4 matchpunten meer dan de tegenstander? Zoiets lijdt snel tot overschatting van de eigen talenten. Zo dacht ik zelf bijvoorbeeld na 1.e4, e5 2. Pf3, Pf6 3. Lc4, Pc6 4. Pg5, d5 5. exd, Pd5: ongeveer gewonnen te staan, omdat mijn tegenstander in een openingsvalletje zou zijn getrapt. Ik maakte me al zorgen hoe ik de rest van de avond door zou moeten brengen, ijsberend tussen de andere borden. Die zorg bleek overbodig…

Na een zetje of 20 kwam ik vriend Pieterse tegen en had ik reeds mijn twijfels over de eigen stelling: “straks win jij nog eerder dan ik”, beet ik hem toe, hetgeen beantwoord werd met de bekende Pieterse-grijns. Dat bleek inderdaad het geval, Mark schoof een Prettige PuntjePuntjePuntje resoluut naar (stuk)winst en uw ondergetekende sleepte zo tegen het middernachtelijk uur een remise weg. Voor de poorten van de hel. En weer met beide benen op de grond.

Ondertussen had Jan Pool gewonnen, met een truc weliswaar, maar Jan bewees op tijd in vorm te zijn voor een (lange) Week Wijk. Ad Goes speelde remise, Henk Dankers en Jur van Weerden (na een remiseaanbod te hebben afgeslagen) konden het niet bolwerken, waarna alle aandacht ging naar de borden van Jan Hoosbeek en Hans Tuit, met een 3-3 stand op het bord.

Jan had vanaf het begin van de avond zijn koning op e7, in een stelling waarbij deze beter op g8 zou staan. Dat zag er niet goed uit, Hans daarentegen speelde een prachtige partij uit één stuk.

Helaas was er enige onduidelijkheid over het speeltempo. De wedstrijdleider had ons vooraf medegedeeld dat er na 40 zetten een half uur bij zou komen. Toen de tijdnood van Jan en Hans daar was, kon hij dat niet bevestigen, want “hij dacht alleen maar dat het zo was”. Geen verwijt overigens naar deze sympathieke man, het was het amateurisme ten top, ook van onze kant. Onze teamleider (zijn naam zij met de mantel der liefde bedekt), had weliswaar (ooit) het speeltempo per mail gecommuniceerd, maar mag toch, met beide benen op de grond, de hand in eigen boezem steken.

Jan stond in tijdnood niet eens zo veel slechter dan in het begin van de partij (volgens oppervlakkige analyse) maar kon het toch niet bolwerken. 3-4 achter, alle ogen op Hans, waarvan we echter bijna zeker wisten dat hij zou gaan winnen. Zijn tegenstander speelde zo irritant lang door in een totaal  verloren stelling dat zelfs de IJsselsteinse wedstrijdleider, hoogst geïrriteerd, de stukken die naast het bord stonden in de doos ging doen. Waarna Hans vriendelijk vroeg of de stukken die op het bord stonden alstublieft nog even mochten blijven staan, want hij moest nog winnen…

Kortom 4-4. En in de stand nu hijgende Rivierenlanders en Oud Zuylenaren in onze nek. Het gaat nog spannend worden.

We kunnen het gerust het godswonder van Het Baken noemen dat Woerden niet met 6-2 heeft gewonnen. Zowel Klaas Ouwens, Mark Pieterse als Henk de Heer hadden stellingen die een eigen paragraaf in het standaardwerk “Ik heb nog nooit zo gewonnen gestaan” verdienden. 

Of moeten wij toch de oorzaak elders zoeken? 

Zo gewonnen waren die stellingen nu ook weer niet, anders hadden onze tegenstanders ons niet zoveel problemen kunnen voorleggen dat wij eronder bezweken.  Cor van Wijgerden vroeg in dergelijke situaties altijd: “Win je deze stelling ook van Kasparov?” Dat is pas echt een gewonnen stelling. In de fase dat de spanning op het bord opliep, lieten wij ons gewoon de kaas van het brood eten. De spelers van Amersfoort waren keigoed in het overnemen van het initiatief. 

Jelle heeft na de openingsfase ons nooit de illusie gegeven dat hij veel in de melk te brokkelen had en moest als eerste de koning omleggen.

Ed Oosterlaken en ik hielden ons met zwart met hangen en wurgen staande.

Was het dan alleen maar kommer en kwel? 

Nee, er waren twee spelers die zich ver boven de andere verhieven. Hoe vaak hebben wij in onze verslagen de openingsbenadering van Bas Jansen al niet geroemd. Niet geremd door al te veel theoretische kennis speelt hij fris en fruitig gezonde zetten in scherpe theoretische varianten. “Als je maar gezonde zetten blijft doen kun je toch nooit slecht staan,” is zijn devies. Ook deze keer werd het tegendeel niet bewezen. Bas won een mooie partij.

Selman speelde een onberispelijke partij. Hij toonde haarfijn aan dat f5 niet gespeeld dient te worden in een stelling waarvan het centrum nog niet op slot was gegaan. Hij opende de stelling en zijn tegenstandster moest in arren moede lang rokeren. Daar plaatste Selman een venijnige aanval en maakte het met een fraaie slotcombinatie af. 

Al met al een terechte 3-5 nederlaag tegen het op papier gelijkwaardige Amersfoort. Volgende keer beter.

Ook Woerden 2 begint overtuigend aan de competitie

Het team van Woerden 2, het kroonprinsenteam, is het seizoen uitstekend begonnen met een afgetekende 5,5 – 2,5 overwinning op het gerenommeerde fusieteam: Oud Zuylen /Utrecht 2. Daarmee evenaarde het team de prestatie van Woerden 1, dat met dezelfde cijfers het seizoen was begonnen. Het was des te opvallender, omdat de sterspeler van ons team, Mark Pieterse, verstek moest laten gaan. Maar zijn afzegging ging gepaard met een : I’ll be back!” dus dat belooft veel goeds. Jan Pool opende de score en inderdaad: met een 1-0 voorsprong is het voor de rest van het team ‘lekkerder schaken’. Maar, nadat Ad Goes een halfje had toegevoegd, gaf onze speler aan bord 1 de Utrechtenaren weer een beetje hoop:

Na fris en origineel maar zeer foutief openingsspel heeft de zwartspeler (onze man) eindelijk de kans om wat tegenspel te genereren. Hij heeft zojuist de loper op g5 gezet en laat de torens dromen van de h-lijn. Wit speelde 26. Pf3, ik bedoel je moet wat. Zwart overwoog om a tempo 26.  …, Th8 te spelen, maar na even op de handen gezeten te hebben, zag hij de paardmanoevre 27. Pg5:, Th3: 28. Pe6+!!. Daar trappen we dus niet in meneer. Maar wacht eens, er is een tussenschaakje op b6!. Haha. De partij ging verder met: 26. Pf3, Th8, 27. Pg5: (na 0,1 seconde gespeeld), Db6+ (na 0,2 seconde gespeeld.  Na 28. Kg2, Th3: 29. Kh3:, Th8+, 30. Kg2 ontstond de volgende stelling:

Wit mag nog hopen, maar de stelling zal verloren zijn. Maar niet na 30. …, Pg4:??. Na 31. Pe6+ is het mat ondenkbaar.

Zoiets is een tegenvaller (zachtjes uitgedrukt) en vraagt om een meevaller. Die kwam ook, aan het bord van debutant Julien Rentrop (wit). Eerst kende de partij een aardige combinatie:

Zwart doet een poging tot genialiteit: 19…, Lg2: Na verwikkelingen dreigt er iets op f6 in de kou te komen: 20. Kg2:, Td5, maar: 21. Tf7:! En na 21. …, Te5: 22. Te7:, Te2: 23. Ke3 heeft wit slechts een pion ingeboet. Julien pakte echter het hele punt:

30. Tf5. Dreigt er iets? Nee, nee toch? 30. …, b5 31.d5! O ja, toch wel: 1-0

Jur van Weerden speelde zoals hij is: veelbelovend, maar tegen een dubbele paardvork bleek zijn dame niet bestand. Geen enkele dame is dat trouwens.

Met drie fraaie overwinningen van Jan Hoosbeek en Hans Tuit en Henk Dankers beslisten we de zaak.  Maar niet nadat zich nog een akkefietje voordeed: tot tweemaal toe werd een geluid waargenomen, waarvan ondanks aanvankelijke ontkenning, vastgesteld moest worden dat het toch wel erg leek op het rinkelen van een zogenaamde mobiele telefoon. De ongelukkige bezitter van het kleinood bleek in ons team te zitten. Zijn naam zij met de mantel der liefde bedekt, te meer omdat de sportieve tegenstander het punt niet opeiste. Desalniettemin kondigde de teamleider na afloop stokslagen aan, mocht dit zich onverhoopt nog eens voordoen.

De tweede wedstrijd van het tweede bracht ons naar Utrecht, naar de inmiddels befaamde schaaklocatie: Denksportcentrum Dijckzigt. Dit Bolwerk aan de Boorstraat begint inmiddels dè schaakplek in Utrecht te worden, nadat vroegah wellich ‘De Remise” dit wilde zijn. Foute naam trouwens, De Remise. Noem zo’n huis 1-0 (was ook een voetbalblad in mijn jeugd) of 0-1 (voor Евгений Свешников – aanhangers). Schaaklocaties hebben trouwens de niet-vlekkeloze reputatie om in facilitair opzicht, ik bedoel sanitair, het een en ander te wensen over te laten. Deze avond betrof dat zowel het een als het ander, want na 21 uur waren alle toiletten buiten gebruik. Dat malheur werd overigens ruimschoots goedgemaakt doordat we min of meer verplicht waren te plassen in het naburige theater waar je ontvangen werd door een grote groep gezellige dames van een jaar of twintig. Buiten kon het ook.

We schaakten tegen een club van jonge leeftijdgenoten waarbij de teamleider ons verbaasde met hun sympathieke regel dat de eerste twee consumpties voor rekening van de thuisspeler waren. Omdat hij het niet fatsoenlijk vond dat, wanneer het slechts één consumptie betrof, de Woerdense gast zich moreel verplicht zou voelen om zelf voor de tweede te zorgen. Ik heb over de psychologie van deze regel nog lang nagedacht, maar dat zal ik u besparen.

De wedstrijd. Hulde aan Jur. Hij won heel snel (en stond nog veel sneller al 2 stukken voor) en gaf invulling aan het reeds bij de Romeinen bekende adagium: “met een 1-0 voorsprong is het voor de rest van het team ‘lekkerder schaken’. Hans kon geen ijzer breken, zijn tegenstander ook niet.: remise. Jan Pool ‘kun je erbij hebben’ (to put it mildly): na 2 ronden 100%. Mijn tegenstander bleek niet op de hoogte van mijn theoretisch nieuwtje in de/het DoorschuifFrans, bekend uit de partij De Heer – Ercan. Punt. De kraker vond plaats aan bord 1. Mark speelde tegen een oude (nou ja, van mijn leeftijd) bekende: Sjef van Heck, telg uit het roemruchte Utstud-geslacht en later mijn teamgenoot bij Paul Keres (seizoen 62/63). Sjef was vroeger net iets beter dan ik, en ik was vroeger vééééél beter dan nu, dus Marks remise was welkom. Al schijnt hij en passant ergens een en passant over het hoofd te hebben gezien. Peu importe. Ook Jan Hoosbeek speelde een puike partij (patent: Hoosbeek) en met een remise van multitasker en – talent Wim Veelenturf en een overwinning voor Ad Goes, kwamen we op 6,5 punt.

Inmiddels heeft Woerden 2 in het algemeen klassement stevig de leiding. In de digitale coulissen was zelfs enig gemor te horen over het feit dat ‘we’ meer bordpunten hebben verzameld dan Woerden 1!! Wordt vervolgd!

Henk de Heer

De snelwegen richting het oosten vertoonden vervaarlijk veel zwarte lijntjes. Dat beloofde niet veel goeds voor de Woerdense spelers die in de auto naar Putten tuften. Gelukkig viel het tijdsverlies nog mee door het gebruik van de sluipwegen langs de A12 en kwamen Jelle, Selman en ondergetekende nog om kwart voor 8 aan in het denksportcentrum. Vooruit geschoven post Ed stond daar al geduldig op ons te wachten. We waren de eersten. Van onze tegenstanders was nog geen spoor te bekennen. Die kwamen rond 8 uur binnen druppelen. De vierde speler liet zo lang op zich wachten dat de lijsttrekker van de SGP maar zelf zijn plaats innam op bord 4. Voorwaar geen aderlating voor Putten.

Omgeven door stichtelijke teksten begonnen we aan de strijd tegen de club met de prachtige naam PSV Door Diepte Omhoog. Op papier een minstens gelijkwaardig.

Voor mij was het een weerzien met de speler van het weekend ervoor in de SGS snelschaak competitie voor clubteams. Dat was toen geen succes voor mij, maar traagschaak is toch een gans ander ambacht. Via omwegen kwamen we in een Tarrasch met verwisselde kleuren terecht waarin wit zijn extra halve tempo al snel kwijt had gespeeld. Mijn dame, loper en een toren zwierden over het bord in een onhoudbare aanval die al in 24 zetten de partij besliste.

Ook Ed ging lekker. Zijn tegenstander had vrijwillig het loperpaar opgegeven en moest een passieve stelling verdedigen. Dat vergt een beheersing die hij niet de hele avond kon opbrengen. Hij offerde plots een stuk en kreeg dat niet meer terug. In een stelling met 3 pionnen tegen een stuk, die er florissant uit zag voor Ed, ging hij door zijn vlag.   

Jelle zaaide goed in de opening, maar toen hij dacht te oogsten bleek zijn tegenstander stiekem een vreemd zaadje op de a-lijn te hebben achtergelaten. De pion was niet te houden en heel eenvoudig kwam deze tot promotie.

Het was 2-1, maar de Woerdense supporters vreesden niet. Selman rekende alle varianten keer op keer net iets verder door dan zijn tegenstander. Een pion werd gewonnen, daarna een kwaliteit en tot slot werd dit alles terug geofferd om een pion op de zevende rij te krijgen. De promotie was niet meer te stoppen.

Met deze 3-1 overwinning bekert Woerden verder tegen de winnaar van Autovakmeester Schaap Mach – HWP Zaanstad

Jan Werle is onze jeugdtrainer, maar het is algemeen bekend dat zijn vriendin Iozefina ook erg actief is bij onze jeugdafdeling. En we zijn natuurlijk heel blij met haar enthousiasme in inzet! En op dit moment zijn we extra trots, omdat ze vandaag Nederlands kampioen is geworden!

In de eerste ronde versloeg ze Rosa Ratsma uit Zeist en zal gedacht hebben dat ze zich van een belangrijke concurrente had ontdaan. Vijf ronden later bleek Rosa het onmogelijke te hebben waargemaakt – ze had alle partijen gewonnen en stond met 5 uit 6 weer gelijk met Iozefina die onderweg twee halfjes had moeten afgeven. Het werd dus een spannende slotronde.
Iozefina had zwart tegen Van Weersel en won na lange strijd. Ratsma speelde met wit tegen Machteld van Foreest. In een gelijke stelling en in de wetenschap dat Iozefina had gewonnen probeerde Ratsma lang ijzer met handen te breken, en moest dat uiteindelijk met een nederlaag bekopen. Iozefina werd dus kampioen met 6 uit 7, een knappe prestatie van de Woerdense!

[nb: Een gedeelte van de tekst en de foto zijn “geleend” van schaken.nl]