De wedstrijden tegen Oud Zuylen – Utrecht 1 in de SOS competitie beginnen een jaarlijkse traditie te worden. In tegenstelling tot de laatste keer, startten de partijen wat voorzichtig. Nu geen spektakel stukken. Het angstaanjagend waren de zware klappen van het hemeldonderweder boven ons dak.
Jacco was het eerste klaar. Hij leek wat onder druk te staan van de lopers van Harm Theo Wagenaar, maar kreeg een prachtig paard op f6 en wist daarmee de partij naar zich toe te trekken. Hans van Steijn drong met zijn paard de stelling van Bertrand Weegenaar binnen en kon ook snel het punt kon noteren. Mijn partij tegen Jan Maarten van den Boogaart verliep hetzelfde als vorig seizoen. Op geen enkel moment sloeg de weegschaal ook maar enigszins naar een van de kanten uit. In de ontmoeting Selman Ercan – Ed van Eeden leek Selman iets te kunnen bereiken met zwart, maar Ed verdedigde goed en er zat niet veel in. Sten Goes was niet helemaal tevreden over de opening, maar wist in het middenspel toch nog wat druk op te bouwen en won.
Rolinde den Heijer behandelde de opening tegen Evert de Graaf met fantasie. Met een breed pionnencentrum verhoogde ze de druk en wist daardoor een pion te winnen en daarna de partij. Leen de Jong kwam tegen René ten Bios lekker uit de opening, maar gaf de partij door een verkeerde berekening helemaal uit handen. Olger van Donk kwam met zwart tegen Piet Kooiman heel soepel uit de opening en ook hij won vrij eenvoudig een pion en de partij.
vanochtend werd ik wakker met het gevoel van een kater. Ik was gedesoriënteerd en probeerde mij voor de geest te halen waar ik was en wat er de avond ervoor was gebeurd. Het bleef een soort mysterieuze blinde vlek, maar wel herinnerde ik mij nog regenachtige flarden van de droom die ik blijkbaar had gehad…
Al eenighe jaeren was het streydtoneel van den Woerdensche schaekers uitgebreid en laaghen naast den Stichtsch Gooische velden oock ooverwinningen te wachten in den Bommelerwaerd, alwaer verscheydene locaele eenheden zich hadden vereenighd in een grote combine om de machtswellust van den nieuwe veroovehraers te weerstaen. Die dag tooghen 8 nobele heeren ten streyde, om weederom den Woerdensche eer hoogh te houden, om een nieuwe periode van Woerdensche supremaatie ende heerschappy te bewerkstellighen. Aengekoomen in ’t trefpunt was het teydsbesef vervlooghen ende leeck den teyd te hebben stilgestaen, den winterteyd was hier sowaer nog niet ingedaeld.
Was het den lange reys die den Woerdenaren had afgemat, of de verbetenheyd der Nieuwaelse verdediger? Op meenigh bord werd den kaeskop naar den keel gevlooghen ende ontstondt een heevighe streyd. Kopman Pietersche ging voorop in den streyd en speelde ondancks de reputatie van zijn teeghenstander een formidaebele, listighe partij. Claessen op zijn beurt was oock uitzonderingh aan Woerdensche zeyde ende nam in seventien zetten bezit van het bord en bezorgde den uitspeelers een korte voorsprong. Bij een enkeling (den schaeckkruisvaerder, zojuist teruggekeerd van ene Fransche queste) werd een korte schaeckblindheid geconstaeteerd. Vlaeghen van herinneringen aan lang vervlooghen teyden met gedruckte Pirc stellingen kwaemen boovendreyven, alsook in evenwicht getrocken stellingen die met hand ende tand werden verdeedigt. Zoo tegen half twaelf in den aevond daelden den stofwolken neder en bleecken de Woerdenaeren op twee borden na afgeslacht te zijn.
En toen werd ik dus wakker, van geluid van kinderen. Gelukkig, het was maar een slechte middeleeuwse droom. Destijds (in mijn vorige leven) was mijn spelling ook al niet al te best.
==
Edit: wordt ik ineens gebeld dat mijn laptop in Nieuwaal ligt…. Hoe komt die daar nou weer?
Toen Jim’s naam in een externe wedstrijd tegen Kijk Uit in Oudewater werd verbasterd tot Jim Reet, sprak hij kalm: “I prefer the English pronunciation.” Het was een van de zeldzame keren dat Jim engels sprak. Vanaf het moment dat hij op de club kwam sprak hij Nederlands alsof hij dat al tientallen jaren gewoon was. Hij beklaagde zich er eens over dat Nederlanders desalniettemin toch overschakelden op het engels, wanneer ze een accent meenden te horen. Jim had een liefde en talent voor talen. Niet alleen was zijn Nederlands en Frans uitstekend, ook Arabisch wist hij te lezen.
Veel sprak Jim niet over Groot Brittanië, maar liet toch af en toe blijken op bepaalde zaken trots te zijn. Zo leerde hij ons allerlei engelse uitdrukkingen, waarvan “do bears shit in the woods” mij het best is bijgebleven. Ook vond Jim het Indiase eten in Nederland maar matig. Daar hadden ze in het Britse imperium toch meer kaas van gegeten. Hij zou weleens echt Indiaas voor mij koken. Wellicht dat tijdens het koken er een dekseltje van een potje met pittige kruiden was gevallen. Het was voor mij in ieder geval de laatste keer dat ik bij Jim Indiaas heb gegeten.
Jim kwam op de club in 1990 en deed direct al van zich spreken door in seizoen ‘90/‘91 als eerste naam op het Peerdeman bord te te verschijnen. Dit bord was dat seizoen voor het eerst ingesteld en erop zouden de namen moeten prijken van illustere clubleden die de club het best hadden vertegenwoordigd in externe wedstrijden.
Jim was een enorme aanwinst voor schaakclub Woerden. Hij behoorde tot de top van de club en een paar decennia lang was hij een serieuze kandidaat voor een club kampioenschap. In de seizoenen 1993/1994, 1995/1996 en 2008/2009 heeft Jim deze titel daadwerkelijk op zijn conto geschreven. Het zouden er gemakkelijk meer geweest kunnen zijn als hij continu was blijven schaken. Maar dat was niet het geval. Af en toe had Jim helemaal genoeg van het wedstrijdschaak en stopte ermee. De eerste keer waren we verbijsterd. Hoe kan iemand die zo van schaken houdt er zomaar mee stoppen? Echt stoppen met schaken deed Jim niet. Na een tijdje pakte Jim de draad weer op. Dit ritueel heeft zich een aantal keren herhaald en we zeiden dan tegen elkaar: “Hij komt wel weer terug.” Want Jim kon het inderdaad niet laten.
Thuis stond er altijd een bord op tafel met een stelling uit het boek dat er geopend naast lag. Een van de vele boeken uit zijn uitgebreide verzameling. Het was onbegonnen werk om je op een partij tegen Jim voor te bereiden. Iedere keer was het een verrassing uit welk boek Jim nu weer een venijnige pointe in petto had. Ik heb schakers horen verzuchten dat ze het gevoel hadden dat ze vanaf zet 1 al achter de feiten aan liepen.
Achter het bord toonde Jim zich de spreekwoordelijke sportieve Engelsman. En wanneer het achteraf eens niet helemaal naar wens was verlopen, was daar dikwijls de nodige zelfspot. “Ik dacht lang na over een slechte zet en koos daarom zonder na te denken een nog slechtere”, was één van zijn beroemde uitspraken. Dat een partij soms belandde in een rommelige fase waarin alle mooie bedoelingen met één ongelukkige zet teniet gedaan konden worden, stoorde Jim. Het was wellicht daarom dat hij soms het wedstrijdschaak verwisselde voor de rustige analyse thuis.
Terwijl hij zelf aan het spelen was, volgde Jim ook nog wat er verder om zich heen gebeurde en wist na afloop haarfijn te vertellen waar je kansen had laten liggen of compleet verloren had gestaan. Toen ik eens aan het spelen was tegen een clubgenoot, die we uit piëteit maar TS. zullen noemen, kwam Jim langs lopen. Ik was zelf even daarvoor even bij de partij weg gelopen. Hij keek verbaasd naar het bord, keek eens goed op het notitie formulier en keek mijn tegenstander daarna indringend aan. Die nam toen met een rood hoofd zijn zet terug en deed de zet die hij in eerste instantie had uitgevoerd.
Jim was onderdeel van het team dat in 2012 historie schreef door voor het eerst in de toen 70 jarige historie kampioen te worden van de promotie klasse van de SGS, waardoor Woerden voor het eerst mee mocht doen aan de nationale KNSB competitie. Woerden bleek nog net een maatje te klein en degradeerde dat seizoen gelijk. Het eerste team viel uit elkaar en de spelers vertrokken naar alle windstreken. Toen in 2018 Woerden weer landelijk mocht spelen, kwamen de top spelers weer terug. Ook Jim was van de partij, ondanks dat hij inmiddels naar Wijchen was verhuisd, toch niet bepaald naast de deur. Ook het seizoen erna heeft Jim nog twee wedstrijden meegedaan. Het lopen werd toen wat lastiger en Jim moest er toen helaas mee stoppen. In maart 2022 speelde Woerden 1 thuis tegen Almere 2. Terwijl wij aan het schaken waren, kwam Jim ons plotseling bezoeken. Hij wilde wel weer eens zien hoe het met ons ging. Dat was de laatste keer dat Jim de club bezocht.
Het fijne van een schaker is, dat er een mooie nalatenschap is van schaakpartijen. Zo kunnen we nog terug lezen welke urenlange discussie we hebben gevoerd en terug denken aan de avonturen die we samen achter het bord toen hebben beleefd.
Het Engels was één van Jim’s geliefde openingen. Het lijkt allemaal vrij onschuldig wat wit doet, maar achter Tb1 zit de diepe strategie dat er ooit een stuk vervelend stuk op c5 komt dat geslagen moet worden. De toren staat dan ineens perfect.
Zwart heeft wat onzorgvuldig gespeeld. De pion op d4 houdt de witte stelling onder controle, maar is ook kwetsbaar. Jim gaat nu de druk op de pion op b7 en de pion op d4 combineren.
De druk op beide pionnen is nu maximaal. Hoe gaat wit nu verder. Jim besluit tot een perfect getimed positioneel kwaliteitsoffer. Daarna vallen de zwarte pionnen als rijpe appelen van de boom.
Zwart stond al niet goed, maar met g5 maakt zwart het nog veel erger. Het is niet zwart die een koningsaanval start, maar juist wit die de koningsstelling binnen dringt. Al snel blijkt dat wit de extra pionnen niet eens nodig heeft, maar de loper over de witte velden een monster is. Wit maakt het vakkundig af.
Voor de eerste ronde van de KNSB beker was Woerden ingedeeld tegen PSV/DoDo. Het lijkt bijna een traditie te worden dat wij tegen deze vereniging worden ingedeeld. Het maken van een afspraak voor eind oktober bleek lastig. PSV speelt graag op zaterdag en de vier Woerdense musketiers gaan in oktober aan een toernooi in Menton deelnemen. Door de flexibele instelling van PSV lukte het toch. Het werd zaterdag 14 oktober. Op die dag togen vijf Woerdense spelers naar Putten. Ook Olger van Donk ging die kant op, echter om aan de overkant van een van de borden plaats te gaan nemen.
Marcel Schröer speelde op bord 4 met wit tegen Rogier Dijk, die tijdens de partij croissants en puddingbroodjes met jam zat op te peuzelen. Dat is nog geen gemakkelijke zaak en binnen de kortste keren zat de jam niet alleen op het brood. Op het bord werd Marcel verrast door f5 en wist daar niet goed raad mee. Zijn voordeel ging langzaam verloren. Dat verleidde Rogier tot een erg ambitieuze opzet, waarbij marcel een belangrijke pion rond de zwarte koning mocht slaan. Dat gat werd Rogier later funest. Marcel was er als de kippen bij om daar gebruik van te maken en won de partij.
Sten Goes speelde met wit tegen Ewoud ’t Jong op bord 2. Sten zette goed druk op de zwarte koningsstelling en wellicht daarom besloot Ewoud lang te rokeren. Sten ging direct ten aanval en gooide op een zeker moment de knuppel in het hoenderhok met een schijnoffer van een loper. Met een serie krachtige zetten sloopte Sten de koningsstelling. Ewoud trachtte nog te vluchten in een eindspel van paard + loper tegen dame, maar de dame van Sten was zo sterk en de stukken van Ewoud dermate ongecoördineerd, dat er geen houden meer aan was. Ook Sten won.
Op bord 3 was het een Woerdens onderonsje tussen Ed Oosterlaken met zwart tegen de Woerdense clubkampioen Olger van Donk. De dames gingen snel van het bord en er ontstond een eindspel waarin Olger het loperpaar had, maar waarin de pionnenstructuur behoorlijk was vastgelegd. Ed drong met zijn toren binnen en wist die van Olger buiten zijn eigen stelling te houden. Het leek er goed uit te zien, maar dat bleek toch schijn. Toen Ed de door Olger aangeboden torenruil vermijdde, was het Olger die met zijn toren binnen wist te dringen. Dat niet alleen, ook zijn koning stormde naar voren. De rest was voor Olger een eitje.
Selman Ercan mocht het op bord 1 opnemen tegen Kevin van Brummelen. Na wat schermutselingen daagde Selman Kevin uit om de complicaties op te zoeken door ogenschijnlijk een stuk in de aanbieding te doen. Dat was bij Kevin niet aan dovemansoren gericht. Maar Selman had het scherp uitgerekend en kwam een pion voor te staan. Daarna moest hij met een wat ongelukkig geplaatste toren nog wel een tijdje op eieren lopen, maar toen de stofwolken waren neergedaald had Selman de pion stevig in handen. Sterker nog, hij wist een dame-eindspel te bereiken met zelf twee pionnen meer. Er gingen daarna natuurlijk heel wat zetten overheen, maar zoals zo vaak in dergelijke situatie, beslechtte een onvermijdelijke dameruil uiteindelijk de partij.
Woerden 1 heeft in de SOS competitie tegen Houten 1 de reeks met monster scores voortgezet.
Nu moet gezegd worden dat deze overwinning behoorlijk geflatteerd was. Olger van Donk raakte een pion kwijt zonder enige compensatie en bij Hans van Steijn gebeurde iets soortgelijks. Sten had een pion geofferd. Hij had voldoende compensatie, maar een duidelijke winst zat er zeker niet in. In de partij van Marcel Schröer ging het heel even helemaal mis en hij dreigde al zijn huisraad kwijt te spelen. Selman was in een vervelende stelling met een isolani terecht gekomen. Daar werd Selman niet vrolijk van.
Er waren gelukkig een aantal spelers waar we wel op konden vertrouwen. Leen de Jong speelde langzaam maar zeker de tegenstander compleet van het bord. Rolinde deed hetzelfde en Jacco liet de tactiek het werk doen. Wonder boven worden haalden we uit de andere vijf partijen toch nog een score van maar liefst 4,5 punt. Zoals zo vaak worden als de tijd begint te dringen, de partijen beslist in het voordeel van de hogere rating.
Na het debacle van de vorige ronde, vertrokken we met lood in onze schoenen naar Haarlem om daar te gaan spelen tegen Kennemer Combinatie 3. Hun sterkste man deed niet mee, die was bezig om Kandidaat Meester te worden in Albanië bij de Europese Club Cup. Maar de spelers die er wél waren, hadden per bord beduidend meer elo punten dan de Calimero’s uit Woerden. Toch begonnen we niet onverdienstelijk.
bord 6: Pieter Kroon (1966) – Marjolein Theunissen (1708) En opnieuw was ze als eerste klaar! Binnen tien zetten stond het huilen haar nader dan het lachen. Niemand bij zijn volle verstand speelt op de vierde zet Le6 om de loper drie zetten later terug te zetten naar f8, gezellig naast het paard op g8 dat ook nog niet ontwikkeld was. En dat met een pion achter. Maar goed, zij had lang en haar tegenstander kort gerokeerd, dus dat werd rommelen geblazen! Op de 18e zet waren de rollen behoorlijk omgedraaid. In een betere stelling bood ze haar veel sterkere, vroegere clubgenoot remise aan, die dat aannam. bord 7: Julien Rentrop (1657) – Robert Oosting (1801) Julien kreeg een Siciliaan op het bord. Hij vond dat hij wat minder uit de opening kwam en vooral aan het reageren was op de zetten van zijn tegenstander op de damevleugel in plaats van zijn eigen plan te trekken. In het middenspel kon hij evenwel de activiteit met f4-f5 naar de koningsvleugel ombuigen. Dat ontwikkelde zich in een mooie aanval, maar zijn tegenstander begon steeds meer stukken af te ruilen en daarmee was er niets meer over van de aanval. De positie daarna was compleet gelijk (ook volgens de computer). Nadat Oosting ook een zet herhaalde bood Julien remise aan en dat werd geaccepteerd. Hij is achteraf tevreden over de partij: hij speelde solide, heeft het initiatief naar zich toegetrokken met zijn aanval en remise is een goed resultaat tegen deze tegenstander.
Het eerste punt is binnen, een evenaring van ons vorige resultaat.
bord 3 Henk de Heer (1770) – Ron van Weezel (2038) Zwart was 35 minuten te laat. Dat was slecht voor Henks killersinstinct. Na een ongeïnspireerde aanval stond hij zeer slecht tot verloren. Maar, na geblunder, stond hij zeer goed tot gewonnen, met een aparte materiaal verhouding: Henk D + T, zijn tegenstander T + T + P en de nodige pionnen voor beiden. In de slotstelling hielden ze elkaar in een houdgreep. De eerste die bewoog zou verliezen. En dat was Henk dus. bord 8 Sacha Schiermeier (1793) – Annie de Jong (1610) Annie speelde tegen de wedstrijdleider die niet alleen haar eigen teamwedstrijd maar ook die van hun tweede in de gaten moest houden. En als de wedstrijdleider nog niet achter haar bord zit, dan mag de tegenstander de klok pas indrukken als die wedstrijdleider wél achter het bord zit. Weer wat geleerd! Met zwart kwam de Italiaanse opening op het bord en als snel stond Annie wat beter. Een goed paardoffer op g2 leidde tot een koningsaanval, maar dat had haar wel veel tijd gekost. Bovendien was haar eigen stelling toch wat verzwakt en haar stukken konden de winnende witte centrumdoorbraak niet verhinderen.
Zo stonden we dus met 3-1 achter. Maar op de andere borden stonden we helemaal nog niet zo slecht. Integendeel!
bord 1 Leen de Jong (1893) – Benjamin Go (2136) Leen kwam goed uit de opening, zeker toen zijn tegenstander besloot om zijn paard te laten insluiten in ruil voor veel pionnen in het centrum. Stukwinst werd omgezet in kwaliteitswinst en het breken van de pionnenketen. Tegen de tijdcontrole werd het door onnauwkeurigheden van beide spelers nog spannend. Maar Go overzag de kansen die hem meer opgeleverd zouden hebben dan de nul die zijn deel werd. bord 6 Peter Pijpers (2027) – Sjaak Oosterlaken (1753) De witspeler opende agressief, offerde een pion voor aanval. Sjaak kon de aanval afslaan, de pion behouden en de torens verdubbelen op de h-lijn, hetgeen overigens nog niet doorslaggevend bleek. Later in de partij offerde Pijpers nog een kwaliteit, in de hoop de c-lijn naar zwarts lang gerokeerde koning te openen. Door de pion handig terug te geven, bleef Sjaak een gezonde kwaliteit voor. Met geduldig spel wist hij de druk te vergroten. Nadat hij nog twee pionnen had verorberd, staakte zijn tegenstander zijn verzet. bord 2 Jan Bakker (2100) – Hans van Steijn (1909) Hans had zich voorbereid op twee spelers, wat helaas vergeefse moeite geweest bleek toen hij zag tegen wie hij mocht. Hij kwam wat verdrukt te staan in ruil voor een ingesloten paard en een slechte loper, maar hij wist een gedekte vrijpion te creëren. Vervolgens kon hij met een mooi schijnoffer van de dame, de dames en een stuk afruilen. Met een goede tegen een slechte loper was het nog erg moeilijk dit uit te buiten. Maar met een fraaie maneuvre wist hij zijn loper te offeren voor twee pionnen. In een paar zetten werden zijn paard en koning zeer actief. Toen ook de vrijpion nog verder oprukte, kon wit niet anders dan opgeven. bord 5 Chris Klaassen (1691) – Derk Kouwenhoven (2000) In de Rubinstein-variant van het vierpaardenspel koos Chris aan bord vijf een suboptimale voortzetting die wel tot behoud van het loperpaar leidde, maar ook naar een dubbelpion op de d-lijn, waarvan de voorste na verloop van tijd verloren ging. Rond de 50ste zet ontstond een eindspel met lopers van gelijke kleur. Het nadeel van een pion minder noopte Chris bij zijn 63ste zet en na vijfeneenhalf uur spelen op te geven.
We hebben dus niet verloren! We speelden gelijk, maar dat voelde voor ons allemaal als een overwinning.
De tweede ronde van de KNSB competitie moest Woerden 1 “op verplaatsing” (zoals men dat in België pleegt te noemen ) naar Amersfoort. Hun 2e team was vorig jaar gepromoveerd en had de eerste ronde verrassend gelijk gespeeld tegen. SHTV 1.
Foto: Tim Grutter
Jacco Lind wees ons de weg. Met ietwat speculatief spel met wit tegen Guus Beltman had hij zijn tegenstander een beetje overrompeld. Hij won daardoor een pion en had de de stelling volledig onder controle. Zijn tegenstander zag niet alle dreiging meer aankomen en Jacco maakte het met een kleine combinatie gedecideerd af.
a4!
Het duurde enige tijd voordat de overige partijen werden beslist. Ed Oosterlaken was de volgende. Ron (een dag niet geofferd is een dag niet geleefd) Flohr deed een pion in de aanbieding. Vervolgens startte hij een furieuze aanval die Ed vakkundig af sloeg. Na de Dxc6! van Ed bleef er weinig over van de zwarte aanvalskansen. Toch wist Ron ook daar nog iets uit te creëren. Het leek er even dreigend uit te zien voor Ed, maar in de tijdnoodfase trok hij alsnog de partij naar zich toe.
Dxc6!
Selman Ercan speelde met zwart tegen Peter Sonder een puike partij. Hij bleek de finesses in de opening en het middenspel een stuk beter inde vingers te hebben. Zijn geïsoleerde dubbelpion bleek eerder een kracht dan een zwakte en stukje bij beetje trok Selman het initiatief naar zich toe. In het resulterende eindspel was het loperpaar van zijn tegenstander futloos en met het subtiele La3 haalde Selman een pion op en won de partij.
La3!
Sofiia Moskalets speelde ondertussen een partij uit het boekje tegen Samuel Vandeputte. Nadat Samuel een vervelende dubbelpion op de c-lijn had gekregen, werd die structuur eerst vakkundig vastgelegd en daarna met stukken onder vuur genomen. Uit alle macht verdedigde Samuel zijn pion, maar zag zijn stukken daardoor wel in passiviteit wegkwijnen. Dat deed hem uiteindelijk de das om toen de stelling aan de andere kant geopend werd.
Foto: Tim Grutter
Rolinde den Heijer had met zwart tegen Audry Burer veel ruimte op de damevleugel gekregen, maar helemaal tevreden over haar stelling was ze toch niet. Met de ruil van een aantal pionnen ging veel van het ruimtevoordeel verloren. De stukken van Rolinde kwamen daardoor wel helemaal tot leven. Toen ze de belangrijke verdediger van veld d2 wist te elimineren kon ze op de 2e rij binnen vallen. Daarna was het snel afgelopen.
Lxe4!
Bas Jansen had in de eerste fase van de partij tegen Marcel Flohr twee pionnen gewonnen, maar moest daarna op de blaren van een ontwikkelingsachterstand zitten. Zoals gewoonlijk konden wij omstanders geen chocola van de stelling maken. De spelers zelf ook niet. Volgens Bas had zijn tegenstander op enig moment zelfs een mat in het vizier. Uiteindelijk mondde de partij uit in een toren eindspel dat alleen nog maar remise kon worden.
Sten Goes kreeg Henk van Jaarsveld als tegenstander, die van de hoed en de rand wist in de opening. Het kostte Sten zeeën van tijd om alle complicaties het hoofd te bieden. Sten had zo’n 3 kwartier minder op de klok. Uiteindelijk offerde Sten noodgedwongen een pion voor wat compensatie. Echt gevaarlijk voor Sten was het niet, want ook met een pion minder had hij de stelling dusdanig onder controle dat hem niet veel kon gebeuren. Toen de tijd ben te dringen ging Henk van Jaarsveld fouten maken. Sten drong de koningsstelling binnen en won.
Foto: Time Grutter
Na een onverwachte zet van Marcel Schröer in de opening, raakte zijn tegenstander Bram van harten een beetje de weg kwijt. Hij gaf vrij eenvoudig een pion weg en moest daarna alle zeilen bij zetten om niet snel te verliezen. Zelfs een tweede pion ging verloren. Daarna kwam er een dame eindspel op het bord waar toch vreemde wendingen in zaten. Tot twee maal toe kwam er een pionnen race op het bord. De eerste race leidde tot pionnen ruil en de tweede werd wit fataal.
De eerste race: Da1+ Kb4 Dxa7 Dxa7 d1D
Daarmee won Woerden 1 met maar liefst 7,5 – 05 van Amersfoort 2. Na twee ronden gaat Woerden aan de leiding. In de derde ronde treft Woerden het sterke Paul Keres 3, dat als enige andere club ook geen steek heeft laten vallen.
Tim Grutter, die als supporter van Amersfoort langs was gekomen, was zo aardig om wat foto’s van ons team te nemen.
Verleden jaar was Woerden 2 gepromoveerd. Dat was natuurlijk heel erg leuk, maar de keerzijde van de medaille is dat je veel sterkere tegenstanders mag verwachten in het huidige seizoen. De eerste ronde zijn we meteen heel hard met de neus op de feiten gedrukt. Waar wij een gemiddelde rating van 1756 hadden, was die van onze tegenstanders 1949.
Aan het eerste bord kwam Leen de Jong terecht in een opening die hij goed kende. Zijn tegenstander wikkelde op de negende zet af naar een gelijkwaardig eindspel. Tot de 23e zet bleef de stelling in evenwicht maar nawat onnauwkeurigheden van Leens kant en een fout in een al wat mindere stand, konden de stukken terug in het doosje. Bij tweede bordspeler Hans van Steijn ging de opening beter dan verwacht en kreeg hij controle over de d-lijn. Hij zag echter een simpel valletje over het hoofd, waardoor hij een kwaliteit verloor en moest vechten voor een remise. De tegenstander pareerde vaardig het klein beetje gevaar van het loperpaar en met een verzwakte pionnenstructuur en een passieve koning moest Hans uiteindelijk opgeven. Henk de Heer speelde aan bord drie een partij van meer dan vier uur waarbij hij goed uit de opening kwam en een pion won. Ergens heeft hij gewonnen gestaan. Met vaste hand wikkelde hij vervolgens af naar een eindspel met een pion minder. Langs randen van onmetelijke afgronden wist hij remise te houden. De tegenstander van Sjaak Oosterlaken was niet zo goed vertrouwd met de Gesloten Siciliaan, waardoor Sjaak langzaam maar zeker aan een overwicht kon bouwen. Toen de druk op de zwarte stelling bijna onhoudbaar was geworden, maakte hij een ongelooflijke blunder door zijn dame weg te geven. Hij kon vervolgens direct opgeven… Aan het vijfde bord speelde Chris Klaassen de drakenvariant van het Siciliaans. Op de tiende zet stonden alle witte stukken op één na weer op de onderste rij. Na een agressieve aanpak verloor zwart door een tussenschaakje evenwel een pion en vlak daarna stortte zijn stelling volledig in. Op de 26ste zet was het voor Chris de hoogste tijd om op te geven.
Net als aan bord vier en vijf kwam ook bij Marjolein Theunissen een Siciliaan op het bord, waarbij ze aanvankelijk haar stukken zó neer zette dat ze er alleen maar last van had. Maar toen ze dan eindelijk loskwam, kwam ze ook goed los! Ze won materiaal en de pionnenstructuur van haar tegenstander was een zielige gatenkaas. Een andere speler zou haar stelling ongetwijfeld gewonnen hebben. In plaats daarvan zette ze haar stukken zo neer, dat ze er alleen maar last van had en was ze opgelucht dat er drie keer dezelfde stelling op het bord kwam. Julien Rentrop is de enige nieuweling in Woerden 2 en hij vindt het leuk om weer te kunnen spelen. Zijn tegenstander op bord zeven was Dick van den Berg, die vrij veel tijd gebruikte in het Damegambiet terwijl de zetten naar Juliens idee vrij standaard waren. In het middenspel ging het niet helemaal lekker en verloor de zwartspeler een pion. Om er wat van te maken probeerde hij nog een aanval op te zetten, maar daar kwam helaas niet veel van terecht. Hij verloor nog meer materiaal kwam en moest toen opgeven. Hekkensluitster Annie de Jong liet zich overrompelen door het Lettisch gambiet (e4 – e5, Pf3 – f5). De pion direct aannemen zou tot wat voordeel geleid hebben, maar toen zij het deed, op zet 18, was dat niet meer het geval. Ze bezweek dankzij een geopende g-lijn.
Op zaterdag 16 september speelde Woerden 1 de eerste wedstrijd in de KNSB competitie tegen Caissa 2 uit Amsterdam. Toen we Arno Bezemer de zaal zagen binnen stappen, wisten we dat we serieus aan de tand gevoeld zouden gaan worden. Met drie of vier teams die aan het einde van dit seizoen zullen degraderen wordt het vechten om ieder punt. Alle hens aan dek dus.
Sten Goes had de eer om tegen Arno in het strijdperk te treden. Arno houdt ervan om de zaken stevig onder controle te houden en vandaag was dat niet anders. In geen velden of wegen wist Sten enig tegenspel te krijgen. Dus werd het een kwestie van in de touwen hangen en hopen dat je niet knock out wordt geslagen. Misschien was het juist die drang tot controle die Arno ervan weerhield ergens een bres in de verdediging te slaan. Er werd steeds meer stukken geruild. Er restte uiteindelijk een eindspel van een goede tegen een slecht loper, maar alles was zo dicht geschoven dat het wel remise moest worden.
Selman Ercan werd door Abe Willemsma overhoord over zijn kennis in de opening. Selman bleek daar toch nog wat in tekort te komen. Het werd zwoegen met wit. Een geofferde pion werd uiteindelijk terug gewonnen, maar echt lekker was de witte stelling niet. Zwart had compleet gelijk gemaakt en wellicht nog iets meer dan dat. Tot grote vreugde van Selman werd hem remise aangeboden. Het nadenken daarover deed Selman alleen nog voor de vorm.
Marcel Schroer speelde enigszins onverwacht tegen Robert Rikkert. Gelukkig kwam er een variant op het bord die jaren geleden Martin Bottema al eens tegen hem gespeeld had. Helemaal onvoorbereid was Marcel dus niet en de opening verliep dan ook op rolletjes. Robert ging achter een randpion aan maar daarmee raakte zijn toren ernstig verdwaald aan de rand van het bord. Deze toren deed Robert de das om.
Rolinde den Heijer was zojuist terug gekeerd van een zwaar EK in Roemenië en speelde tegen Angelo Spiler, die enkele Woerdenaren nog kennen van een aangenaam schaaktoernooi in Wenen, jaren geleden. Angelo paste een Aikido techniek toe. Hij liet zijn tegenstandster steeds verder naar voren komen en bewoog flexibel mee naar achter. Totdat er zoveel open gaten achter de aanvalslinie van Rolinde waren gevallen dat Angelo een beslissende tegenaanval kon lanceren.
Ed Oosterlaken speelde een beetje onnauwkeurig in de opening en Jos van Ommeren had daarvan kunnen profiteren door Ed een lelijke dubbelpioen aan te smeren. Blijkbaar dacht Jos nog iets beters te zien, maar dat moet een luchtspiegeling geweest zijn. De druk op de stelling van Ed viel weg en Ed ging direct vol in de tegenaanval. Dat duurde niet lang. Binnen enkele zetten kwamen de koning en dame van Jos zo in het nauw dat opgave nog de enige optie was.
Voor mensen met een hartkwaal is het kijken naar de partijen van Bas Jansen niet aan te bevelen. In de partij tegen Martin Bottema had Bas een prima stelling opgebouwd, die nog eenvoudig zonder risico versterkt kon worden. Nou, dan ken je Bas nog niet. Er moest natuurlijk een paard op h7 geofferd worden, zonder dat andere stukken ook maar enigszins in de buurt van de vijandelijke koningsstelling waren. Met een van pijn vertrokken gezicht liepen wij van zijn bord weg. En toch…tja toch wist de virtuoze Bas daar toch weer iets van te maken. Het werd een wilde partij waar Base mogelijk zelfs de winst heeft gemist maar die uiteindelijk in remise eindigde.
Bas Verberne was tegen Avni Sula met zijn gebruikelijke duw en trekwerk bezig. Veel was er niet aan de hand en wij hadden er alle vertrouwen in dat Bas zich prima zou handhaven. Een hoofdschuddende Bas kwam langs lopen. Er was blijkbaar iets mis gegaan. We wensen Bas veel succes met de voorbereidingen van Prinsjesdag en hopen dat die berekeningen wat accurater zullen zijn.
Jacco had een fijn variantje klaar liggen om zijn jonge tegenstandster, Jule Cordes, eens flink het vuur aan de schenen te leggen. Jacco kreeg een heerlijke stelling met volledige controle en aanvalskansen. Even knepen wij onze billen dicht toe Jule nog wat mat dreigingen in de stelling wist te weven, maar Jacco had gelukkig alls gezien (ja toch?) en het punt kon Jacco niet meer ontgaan.
Het is een leuk team, Moira Domtoren 2. Vorig jaar zijn ze uit de 1e klasse gepromoveerd en riepen toen vol bravoure dat ze de teams in de hoofdklasse wel een een poepie zouden laten ruiken. Met name Moira Domtoren 1. Deze eerste ronde werden ze gelijk getest door de titelhouder in de HKB, Woerden 1.
Woerden 1 was op papier aanzienlijk sterker. Naarmate de avond vorderde bleek dat ook op het hout. Selman Ercan, Olger van Donk, Hans van Steijn en Olivier Huizer speelden allemaal een overtuigende partij met wit. Die van Olivier was nog het lekkerst. Hij offreerde Mark de Graaf een klassiek Grieks geschenk, dat met een lang gezicht werd aangenomen, om daarna korte metten te maken met de koningsstelling van zijn tegenstander. Hans, Selman en Olger voerden allemaal de druk op de damevleugel lekker op en kwamen daardoor al vroeg in het middenspel een pionnetje voor. Bij Olger was dit nog het meest complex, omdat Rico van der Pol in eerste instantie een pionnetje mee grabbelde en daarna met zijn hele ziel en zaligheid aan bleef hangen. Klaas Ouwens werd door Selman net zo kansloos van het bord geschoven als Erwin de Kleijn door Hans.
(foto: henk de Heer)
Met zwart is er gewoonlijk meer voor nodig om het punt binnen te harken. Max Valkenburg ging furieus van start tegen Marcel Schroer met een stuk offer, dat weliswaar niet geheel correct is, maar toon dat maar eens aan achter het bord. Marcel moest wat inventieve verdedigingen vinden om de boel bij elkaar te houden, met behoud van het materieel voordeel. Nadere inspectie met de engine leert ons, dat zwart nooit in de problemen geweest, maar met een tikkende klok naast je zag het er toch heel gevaarlijk uit. Bas Verberne was niet zo tevreden over het openingsresultaat tegen Gerard de Graaf en moest nauwkeurig spelen om niet in het nadeel te komen. Stukje bij beetje wist hij zijn stelling echter te verbeteren tot het punt opgetekend kon worden. Jacco had weinig openingsproblemen tegen Gavin Wallace en had lange tijd een gelijke stelling. Toen de tijd begon te dringen kwamen kleine taktiekjes tevoorschijn waar Jacco mooi van profiteerde.
Sten Goes en Edwin Tol vechten door tot het bittere eind.
Er stond inmiddels 7-0 op het bord. Op bord 1 vochten Sten Goes en Edwin Tol tot aan het gaatje. Sten had wellicht een klein voordeeltje, maar wist daar uiteindelijk niets mee te bereiken. Zo redde Edwin de eer van Moira en werd de stand 7,5-0,5 voor Woerden.
