Categorie: Uncategorized

We schrijven 14 oktober 2015. Historie. We moeten terug tellen naar 16 februari 2013 om te komen tot het aantal dagen dat we hebben moeten wachten op deze overwinning. Al die tijd heeft ons eerste team geen overwinning geboekt. Tijdens deze harde, ijskoude terugtocht hebben we nog enkele keren als een kat in het nauw uitgehaald om een schamel puntje binnen te halen met een gelijkspel, maar winst zat er al jaren niet in.

Tot nu. Tot hier en niet verder!

Aan het begin van de avond hield de teamleider van de tegenstanders een oppeppend intro, waarin we fijntjes werden gewezen op de ‘nipte’ overwinning van het 2e team van de Rode Lopers tegen ons 2e de avond ervoor. Vervolgens kwam Henk de Heer quasi nonchalant vragen hoe het stond met onze mogelijkheid tot verder degraderen. (het zou per reglement verboden moeten worden wat mij betreft). Het zou toch niet?

Een rondje langs de borden tussendoor gaf me een redelijk goed gevoel. Maar, had ik dat de afgelopen jaren tussendoor ook niet gehad? Bas  Verberne, aan het bord naast me, leek op vakantie het boekje “hoe verras ik mijn tegenstander vanuit de opening” doorgenomen te hebben. Maar, volgens mij moet hij dat nog een keer goed doornemen om hier ook beter van te worden. De stelling Henk de Heer was weer scherp als vanouds, genoeg mogelijkheden daar. Jan Hoosbeek, natuurlijk vers van een tijdje niet spelen, kwam in een moeilijke schuifpartij terecht, maar, laat die man maar schuiven! Ad Goes stond als een huis, Hans Tuit stond al vrij snel vrij goed, Henk Dankers (wedstrijdleiders onder elkaar) kwam weer aardig in zijn eigen straatje uit en Wim Veelenturf kon kiezen hoe hij zijn stelling wilde verbeteren.

Aan mijn eigen bord ging het vrij goed. Ik kwam uiteindelijk zelfs twee pionnen voor te staan maar dat koste me veel te veel tijd. In tijdnood verloor ik een pion en vielen de punten aan weerskanten. Het ging ineens heel snel. Ik kreeg de melding dat het 4-3 stond voor ons, bood binnen een seconde remise aan en de hand van mijn tegenstander werd uitgestoken. WINST!

…Negenhonderdzeventig lange dagen…

   De Rode Loper 3       Woerden 1        3,5 - 4,5
1. Ben Westerman         Marcel van Oort  0,5 -	0,5
2. Rene de Korte         Bas Verberne     0,5 -	0,5
3. Hendrik Aldenberg     Henk de Heer      1  -  0
4. Fred Jonkman          Jan Hoosbeek      1  -  0
5. Abderrahim El Madani  Ad Goes           0  -  1
6. Huub Brouwer          Hans Tuit         0  -  1
7. Henk van Lingen       Henk Dankers      0  -  1
8. Pieter Bakker         Wim Veelenturf   0,5 - 0,5

AAAAAAAARGH! Een beetje frustrerend wordt het nu wel vind ik. Dit is al de derde keer dit seizoen dat we met 3,5 – 4,5 verliezen. Op zich vind ik dat we ons kranig weren. Met diverse (geweldige) invallers weten we ons toch telkens weer volledig op te laden voor een nieuwe mogelijkheid om matchpunten te verzamelen. Tot op heden leid deze instelling echter nog niet tot het gewenste resultaat.

Vorige week hadden we een lastige match tegen de Rode Loper waarbij het tot tien uur nog wel aardig gelijk op ging, maar daarna begonnen de punten snel -en in onze ogen de verkeerde kant op- te vallen. Een 2,5 – 5,5 verlies was die avond ons deel.

Gisteren kwam Moira Domtoren op bezoek, het team dat bovenaan staat in klasse 1B. Deze avond werden we vrij snel op achterstand gezet omdat Bart en Ad niet de juiste zetten konden produceren. Peter bleek ook niet bestand tegen de druk die Maarten Mellegers op hem uitvoerde en hij werd in een loper tegen paard eindspel weggeschoven. Zie hier de tussenstand, 0-3, een zware kluif waar de rest van de teamleden zich aan te buiten konden gaan. Met de opening van Hans ben je, ongeacht het resultaat, altijd binnen 30 zetten klaar, zo begreep ik. Mijn snelle beoordeling van zijn stelling was dat het verloren was, maar gelukkig verraste hij me door een halfje uit het vuur te slepen. Aldo speelde aan bord acht een gedegen partij tegen een op papier sterkere tegenstander en wist netjes tot remise te komen, waar hij eigenlijk nog niet tevreden mee was. Henk de Heer speelde nog enkele zetten door nadat zijn tegenstander remise had aangeboden, aangezien dat een verlies voor het team zou betekenen. Maar helaas, een paar zetten later moest hij toch ook erkennen dat zijn stelling geen recht meer zou gaan geven op meer dan een half punt. Ik mocht tegen de zus van de 2e-bord speler (sorry Lena 🙂 ) en kreeg al snel een onbekende stelling voorgeschoteld. Waar de computer achteraf aangeeft dat het nog redelijk gelijk was hadden wij beide het idee dat Lena met een onnauwkeurige zet het initiatief aan mij gaf waarna de partij kantelde. In de praktijk leidde dat tot een geraffineerd eindspel waarbij een paard door 4 pionnen vastgezet was in een aparte wei en uiteindeljk de winst. Als laatste was Bas nog bezig. De hele partij stond hij actiever maar was het lastig om een doorslaande aanval te verzinnen. In gezamenlijke tijdnood doorzag Bas de mogelijkheden beter en na een ragfijn paardoffer gunde zijn tegenstander hem het mat.

Woerden 1 – Moira Domtoren 2, 3,4-4,5.